Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

domingo, 18 de enero de 2009

Viaxe de ida e volta

Un bo amigo escribiu "largo y triste viaje a París", non é o meu caso. Non o é de todo, pero si en parte.
O meu regreso a Madrid é ledo, pois o traballo gústame, pero é triste polo pouco tempo que tiven para estar cos meus amigos, e a miña familia. Supoño que será algo ao que deba acostumarme. Pero é difícil. Porque sodes importantes. Asi que, espero que non tardemos tanto en voltar a vernos. Na miña man está, pero tamén na vosa.

4 comentarios:

NtNtp dijo...

jejjeje. Cuidate mucho, eh??? Apertas!!!!!

xabi dijo...

edu!!!
como te va??
que ganas de verte! si vienes por madrid, ya sabes... organizmos una quedada

apertas amigo

Anónimo dijo...

hola javier. soy cris me encanto tu video. por cierto sales muy guapo.un beso.

xabi dijo...

cris!!! que tal estás?
moitas grazas, jeje, igual non era eu o guapo, senon o meu irmán hahaha!!

moitos bicos