Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

viernes, 29 de febrero de 2008

VOTAR. BOTAR DE MENOS

Amaneció gris.

Hoy he acompañado a Slava hasta el tram, le he ayudado a él y a su novia a llevar el equipaje. Me ha dado mucha pena que se vaya. Iba a Ginebra con ella, y por la tarde a Dresden (Alemania). Había imprimido una foto donde aparece con Martina y se la regaló. Casi llora. Él estaba triste, le pregunté si iba a llorar y me dijo "no, macho ibérico". Metimos las maletas en el tram y nos dimos un gran abrazo. "Bonne chance, amigo", dijo, "bon courage", respondí. Les hecharemos de menos.


Salió el sol.

Juegas a comerte las nubes. Luchas contra árboles, a quienes les clavas tu espada de cartón. Vuelas con tus patines, aterrizas de bruces, sin dejar de reír. Abres los brazos para ver si eres capaz de abrazar un elefante. Te tiras entre las primeras margaritas. Y obligas a todas esas personas llenas de responsabilidad a volver a ser niños. Alzáis los brazos y gritando ya casi tocáis el cielo.
El parque se ha llenado, voy hasta el Rhone, y allí, voto.


martes, 26 de febrero de 2008

MON FRÈRE, MON JUMEAU

Tengo un hermano. Es mi gemelo. Hay gente que dice que soy yo el gemelo de él. Pero eso no nos importa. Cuando has vivido toda tu vida junto a la misma persona, los primeros minutos no cuentan, porque son precisamente de los que no nos acordamos.

Hecho de menos a mis padres y a mi hermana, pero a él... no sé, es diferente. Es parte de ti. Es con quien compartes tus primeros secretos, tus risas. Es con quien te peleas casi siempre, porque uno lucha contra si mismo. Te peleas pero no quieres hacerle daño, porque te lo haces también a ti.

Somos muy distintos, aunque las apariencias engañen. A veces creo que somos como una persona, nos complementamos. Somos como una persona, pero juntos somos más que dos. Nos multiplicamos, multiplicamos las sensaciones.

Quien no tenga un gemelo no sabe lo bueno o lo duro que es. Todo se lleva al límite.

Él comete muchos errores, como yo, bueno, yo unos pocos más. Pero lo quiero y lo admiro. En realidad lo hecho mucho en falta, me gustaría que viniese a verme. No sé si podrá. De momento me conformo con hablar cuando podemos, y leer las crónicas de las carreras a las que va. Ésta la copio de otro blog:

PADRÓN


Esto de las carreras no es la lucha de unos bravos contra otros, es más que la lucha del hombre contra sus límites... Con ellos, detrás de ellos, apoyándoles con toda la fuerza sentimental de la tierra, pelea bravamente el alma de cada raza.


Pancho, a un metro de la línea de meta, perdió un segundo fatal, el que delimita la asfixia. La angustia se extiende como una ola por todo el público.¿ No habeis observado el mismo efecto en las despedidas de los entierros, cuando las filas de acompañantes se van descubriendo sucesivamente? Así anteayer. Un corredor en una esquina, gimió:¡ Qué lástima! y la voz como una ola, se fue repitiendo, cada vez más leve, a lo largo del mar rumoroso de cabezas:

-
¡ Qué lástima!
-¡ Qué lástima!
-¡ Qué lástima!

Padrón tiene en sus senderos la fuerte arrogancia d
e un gladiador. Toda la carrera fue eso; agilidad, destreza, gallardía, tipo...Lo mismo que los atletas antiguos, la afición nos hubiera coronado, a todos, de mirtos al final de la liz viril. Pero como los tiempos son otros, la afición, al concluir la carrera, se limito a probar la resistencia del cuello colgándose de los finos vencedores, y a propinarles, en el paroxismo del entusiasmo, unas formidables palmadas en la espalda, como a los niños cuando se atragantan.

El resto, como hombres recios, duros y rápidos,
nos batimos en duelo contra nuestros límites, en una sofocante carrera, sin más estrategia que no permitir a los pulmones mayor descanso que unos asfixiados jadeos, nos enfrentamos a una disputa rápida, con la mirada limpia y enfrentada, corrimos como debíamos, sin mirar hacia atrás, siguiendo el sendero, los pasos de filipides,...nuestra propia angustia, vencernos una vez más...

...como gladiadores que somos, sabemos que el león no está muerto hasta que derrama su última gota de sangre, el nuestro morirá en el arenal de Bayona. Lo sabemos.

lunes, 25 de febrero de 2008

ELECCIONES

Han pasado 4 años volando, desde las últimas elecciones generales, y han pasado 14 desde el último debate televisado entre los candidatos. Esto último es desdeluego una anomalía en la política española.

Desde aquí todo se ve con una distancia saludable, y no es que nos olvidemos de los problemas que existen, si no que toda ese montón de promesas que nunca se cumplirán, esos montones de insultos, ... nos lo ahorramos, si no queremos no lo escuchamos, o no lo leemos.

Intento leer tres periódicos cada día, tirada nacional, autonómica y uno francés. Me lleva mucho tiempo, así que selecciono las noticias.

Aquellos días en los que apenas queda espacio para nada, leo las cartas al director, es una muy buena forma de ver el pulso de la sociedad. Y cuando tengo más tiempo, me divierto leyendo las críticas a Sarkozy.

Por cierto, tengo una foto con él:

Le estoy limpiando los mocos, aunque no me caiga bien, ni me parezca un buen presidente, alguién le debe hechar una mano, en el fondo es un pobre hombre, o como le ha dicho a un señor en la Feria de la Agricultura, un pobre gilipollas (pouvre con).



Este tipo es cada vez más lamentable.

sábado, 23 de febrero de 2008

MES AMIS. мой русский друг


Son moitas as experiencias que un vive lonxe da casa. Son moitos os lugares que se coñecen. E son moitas as persoas que nos prestan os seus recordos, que nos falan dos lugares onde viven, que coma nós, idealizan o seu entorno. Algúns son de zonas moi pobres, lugares moi fríos ou do deserto. Lugares sen auga potable, sen electricidade continuada,... pero todos sen excepción aman aos seus países, e falan deles coma se fora o País de Nunca Xamais, porque foi onde naceron, onde aprenderon a sorrir, e onde choraron por primeira vez.

мой русский друг
meu amigo ruso

Slava, foi a primeiro persoa extranxeiro a quen coñecín, é ruso, estuda en Alemaña, e agora marcha de novo a Dresden pra finalizar o proxecto fin de carreira. Slava gañouse o cariño de todos, aprendeu algunhas palabras en castelán e tamén que Galiza é distinta do resto de España. A súa vila natal ésta a 500km de Afganistán, un lugar no que no inverno pasan días a -20ºC. Slava é irónico, educado, extrovertido e moi traballador. Slava é o noso amigo. A todos nos dá moita mágoa a súa marcha, por que sabemos que quizais, probablemente, nunca máis o voltemos a ver.
É o noso amigo porque nos deixou un recordo imborrable.

À BIENTÔT MON AMI

martes, 19 de febrero de 2008

O CINE

Onte fun ao cine.

Foi a primeira vez dende que estou aquí. Fun con Pauline, a miña profesora de francés, a ver Cloverfield. É unha auténtica americanada, os efectos especiais moi bos, pero por outra parte moi previsible. Que fora tan previsible axudoume a seguir a idea, por que as películas aquí son en versión orixinal, pero subtituladas en francés. É como protexen o seu cine.

Cando saín tiña a cabeza como unha peonza, tantos efectos, tanto dolby sourround, e tanto inglés e francés me deixaron medio noqueado, hahaha!
Despois voltei ao meu estudio, dando un paseo moi agradable, a pesar da temperatura.


O cine está neste lugar chamado Cité Internationale, pegadiño xusto á Interpol, hehehe.

domingo, 17 de febrero de 2008

PERSEUS

Es el nombre de dos cosas. Una constelación y un proyecto.

En la mitología griega era un semidios hijo de Zeus y la mortal Dánae. Una de sus más conocidas hazañas fue dar muerte a la gogorna Medusa, quién convertía en piedra a quien le mirase directamente a los ojos. Utilizando el escudo de bronce de Atenea como espejo, partió la cabeza de Medusa e hizo brotar su sangre de la que nació el caballo alado Pegaso.

Perseo se enamoró de Andrómeda (hija de Casiopea y Cefeo, reyes de Etiopía). Su madre era un poco vanidosa y un día dijo que era más bella que las hijas de Nereo (las Nereidas), entonces Poseidón (el rey de los mares) se enfadó y mandó al monstruo marino Cetus (la ballena) a destruir el reino de Etiopía. Los reyes consultaron con el oráculo de Ammón lo que podían hacer y éste les aconsejó que encadenasen a su hija Andrómeda a una roca para que su muerte apaciguara a Poseidón. Pero Perseo, vino en su rescate montado sobre el caballo alado Pegaso. Para vencer al monstruo usó la cabeza cortada de la medusa Gorgona, que convertía en piedra a quien miraba. Así la ballena se convirtió en piedra y Perseo pudo rescatar a Andrómeda.
El valor de Perseo, y su amor por Andrómena cautivó a los dioses y los convirtieron en constelaciones para que estuviesen juntos toda la eternidad.




PERSEUS también es Projet Etudiant de Recherche Spatiale Européen Universitaire et Scientifique, un proyecto lanzado por en CNES , Centro National d'Etudes Spatiales, en el que el INSA participa. Y yo como alumno de Project Collectif también, nuestra misión es poner en órbita un satélite de 50 kg, a 20 km, todo un reto!!

En la presentación del proyecto vinieron tres mienbros del CNES, y a lo largo de 4 horas estuvieron explicándonos en que consistía y que tipo de restricciones deberiamos tener en cuenta. Nosotros nos encargaremos de la mecánica, y ya ahora parece que tiene más sentido todo lo que hemos estudiado, si somos capaces de poner algo en el cielo, qué metas no podremos alcanzar?!!

Esta claro que siento envidia del sistema universitario francés en este aspecto, implican al alumnado y lo motivan de una manera extraordinaria, en España esto no sucede. Una pena

miércoles, 13 de febrero de 2008

COMO UNHA PATENA

Mi padre, lamentablemente ahora aburguesado, que ha sido monaguillo, que se lleva de maravilla con el clero siempre me ha dicho que si se limpia es para que quede como una patena.

(http://www.wordreference.com/definicion/patena)

Así es como me ha quedado. Tres horas, ni mas ni menos, sudando la gota gorda, 'quedoume que dá gusto mirar'. De todo, he hecho de todo, lavé ropa, ordené, fregué el suelo, los cristales, vaya, que estoy hecho un fenómeno, 'quen me leve, leva unha xoia', hahaha.
Así que ya sabeis, C.V. a este blog jejeje!

martes, 12 de febrero de 2008

SALIR EN LYON. DICOTOMÍA

Querida Celicia, querida Carla, algún día me explicaréis qué habeis visto en ese personaje con talla hitleriana.

No, no me mueve el rencor. No es porque aquí en Francia es más importante ser segurata que tener dos dedos de frente. No, no es tampoco porque aquí la policía sospecha más de un grupo de estudiantes que de un segurata que semana sí, y semana también reparte palos a quien le place.
Obviamente tampoco es porque en muchas discotecas solo dejan entrar a chicas, y a nosotros ni pagando. O por que esos seguratas te hacen preguntas tan estúpidas del estilo ¿cómo os llamáis?, acaso eso cambia nuestras posibilidades de entrar? O que nunca verás a un argelino en una discoteca, o un marroquí, o un negro, o... a no ser que sean unos guays, superfashion.

No, no es por eso. Simplemente es porque se está encargando de crear guetos, y algún día le explotarán en las manos. Y no lo entiendo, porque tu Carla, no eres francesa, y contigo no hay barreras, y tú Cecilia tienes ascendencia española, así que no eres una pura sangre. Y vuestro querido personajillo, pues menos aún.

Así que me pregunto, cómo se puede vivir en esa dicotomía?
Será acaso porque Sarko está a la altura de los seguratas?


viernes, 8 de febrero de 2008

SOL SOL SOL

Hoy hace un día marabilloso, parece que estemos rozando la primavera, el sol entra por la ventana mientras veo como algunos pájaros regresan, olvidando que el invierno todavía no ha llegado a su fin.
Hoy es un día perfecto para correr, pero no puedo, porque todavía estoy lesionado, vaya, no sé si estaré en forma para la Marathon. He ido a la enfermería del INSA a preguntar si tenían fisios, pero no, aquí para ir al fisio tienes que ir antes a un médico que te de un volante, así pedí cita para el médico...y... el jueves de la semana que viene!! Uff, en fin. Habrá que cargarse de mucha paciencia, y pensar que hoy hay muchos motivos para sonreír. Ah! se me olvidaba, lo que me ha costado que me entendieran las enfermeras!! jajaja! se ve que mi pronunciación es muy mejorable xD
Así que hoy me conformo con mirar los pájaros, y disfrutar del calor del solete en la cara.


Animalillos como este los podemos ver a 10 minutos caminando del INSA, en el parque de La Tête d'Or.
Este es un señuelo para que mis colegas se animen a venir ;)

miércoles, 6 de febrero de 2008

LA POLITIQUE FRANÇAISE ET MOI. CHERCHONS LE SABLE

Hola chicos, este es mi primera disertación en francés, y la verdad es que no se parece casi nada a como lo había escrito al principio. No, no hubo censura, sólo una corrección gramatical de Pauline, que le ha dado el estilo que le faltaba. El espíritu es el mismo.

Por moi la France a une place importante dans ma façon de penser.
Mon père nous parlait beaucoup autour de la table, aprés le repas, de sa jeunesse.
Il etait étudiant de Chimie, á Santigo, quand en España y avait une dictadure. Les étudiants conaissaient les manifestations de ses compagnons français à la radio. Ils réclamaient les droits civils. Ils etaient l'exemple à imiter.
Mon père faisait toutes les grèves et aussi les manifestations. Il courait devant la police. C'était trés dangeraux.
Quand nous étions petits il nous chantait chansons qui ,un autre jour, avaient été ecoutées dans l'Olympia de Paris.

Sous les pavés, la plage. Cherchons le sable!!!


martes, 5 de febrero de 2008

MISE DE SOLEI DANS LYON

L'anonyme a écrit:

"c'est vrai, le monde tourne avec beaucoup de vitesse à trouver la merde"

oui, je suis d'accord avec lui, mais il y a beaucoup de motifs de penser que le monde peut être meilleur, l'un est de voir la mise de soleil dans Lyon, c'est très jolie.


domingo, 3 de febrero de 2008

TEMOS BUSCADOR!!! jujel

Despois do rock bravú, que fixo estoupar os cortellos de música ben bonita e decente, despois de remexernos contra a marea negra e despois de xubilar a Fragasaurus, chega a proba definitiva de que Galiza avanza, que xa non miramos para atrás, e que estamos enganchados ás novas tecnoloxías.

Temos o Google en galego, e no galego que falamos!!


velaí vai!!!


sábado, 2 de febrero de 2008

ÚLTIMA HORA!!!

Como si se tratase de una mala versión del clásico de Disney "La bella y la bestia" el bestia, que hace el papel de presidente francés Sarkozy se ha casado con su putilla, la bella Bruni.

"Carla Bruni est la nouvelle première dame de France. Nicolas Sarkozy et l'ancien mannequin se seraient mariés ce matin à l'Elysée, selon plusieurs témoins", indique la radio sur son site internet."
(http://www.lemonde.fr/web/depeches/0,14-0,39-34156866@7-37,0.html)

Observen el parecido más que razonable, pónganle un poco de barba a la bestia y los hemos clavao.


FRANCIA Y SU POLÍTICA 2

LA PRIMERA DAMA

Este cargo nada grato debe estar acompañado de prudencia, una sonrisa perenne y mucha amabilidad. Es seguro muy sacrificado. No se lo deseo a nadie, pero quien lo ha escogido debe acatar sus consecuencias.

En según que países la presencia de la primera dama es muy importante, EEUU es un clarísimo ejemplo. Ana Botella lo fué en España, porque nada más llegar a la Moncloa se le ocurrió decir "Es inhabitable para una familia normal". Claro, como quizás también lo sean los bancos, los portales, y las chabolas. O no, porque los que no tienen casa no son normales. Y no digo que sea culpa de ella que la gente sea pobre, pero cuando el "en España hay más del 20% de la población que vive en la pobreza" (INE), mejor es cerrar la boca.

Ah! y en Francia? Se viven momentos extraños, Sarko se ha separado, está liado con una ex-Top model, una "putilla" según mi profesora de francés, y cantande de reconocido prestigio ;)

Se la habrá dedicado al presidente?



Así que Sarko de tanto amar vivir en las nubes, rodeado de riqueza, en ese mundo que ahora llaman bling bling ,en referencia al ruido que hacen las joyas balanceándose en torno al cuello, que no se ha dado cuenta de que su partido puede perder las elecciones municipales de marzo.


Bon courage