Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

viernes, 26 de diciembre de 2008

PRETO

Case podo agarimar Palas. Ulir a leña que se queima na cociña. Escoitar o barullo do corredor, onde as muletas da miña avoa se mesturan cos berros dos cativos. Sentir como escachan os envoltorios dos agasallos. E sentir os bicos. Porque aquí, na Galiza, os bicos de verdade, teñen son.
Imaxínome erguéndome das literas, e ao abrir a porta da cociña, ver á miña avoa, co seu descafeinado, sentada tralo forno de leña. "A ver javieriño, que tomas?¿non tes fame?¿servídelle algo a este rapaz!".
Imaxínome en Palas, pero estou en Lugo, levo dúas horas, e a espera será de trinta minutos máis, porque o "coche" que seguirá o sinal do fume, até a cociña de leña non ten tanta presa coma min en chegar.
Chegarei de mañá, todo o mundo estará esperto, e eu derrotado por unha viaxe que finalmente será de máis de 10 horas. Pero ledo. Porque fai case 3 meses que non vexo á miña familia.

martes, 23 de diciembre de 2008

¿QUÉ VALEN TUS RECUERDOS?

60 €, eso es lo que vales. Eso es en lo que el mercado te ha tasado. 60.
Con cuatro años, yo era capaz de contar más. Unas navidades, en Palas. Mamá, mira. Qué quieres, sonríendo. Un, dous, ... No tengo mucho tiempo, aún quedan cosas por hacer. Once, doce,... ya ya, pero mira. Están a punto de llegar los primos, recoge las literas. Vinteún, vintedous,... Qué cuentas? Trinta e tres, trinta e catro... ¿Es un juego?¿quieres aprovechar esta crema de los pasteles? Corenta e seis, corenta e sete,...Ahí está papá, dile a él qué estás contando. Papá, cincoenta e oito, cincoenta nove,...¿qué contas fillo? Sesenta e catro, sesenta e cinco, ...Dentro dun anaco imos cear a Vilaexpesa, ídevos preparando. Juan, mira, setenta e un. Setenta e dous. Setenta e tres. Turnándonos. Batiremos o récord? Claro, Javi.Noventa e nove. CEN!!!

Por ti sólo me dan 60 €. Te han pesado como chatarra. Trozos de metal. Primero te extirparán todo aquello que tengas de valor. Lo venderán como órganos para otros de tu clase. Dicen que te reciclarán. Y con esa esperanza he buscado uno semejante a ti. Pero... me he dado cuenta, que es mejor romper, empezar de nuevo. Porque si no hay dinero que pese tanto como tus recuerdos, tampoco habrá otro que te haga olvidar.

60€ tristes euros en el desguace. Ya lo siento.

lunes, 22 de diciembre de 2008

Gestos

Pocos gestos me duelen tanto y tienen tanto significado.

Lejos de ser un acto inconsciente y poco reflexivo, me supone un reto moral importante. Me obliga a examinarme, a saber lo qué soy, lo qué busco y cómo conseguirlo.
Me obliga a pensar si mi heterodoxia es correcta. ¿Acaso puedo hacer excepciones? y si las hago, ¿acabarán por ser norma?
Cuando a un mendigo no le doy limosna, no lo hago por desprecio, todo lo contrario. Me duele mirarle a los hojos y decirle que no. Pero ¿porqué a él sí, y a otro no? ¿Cuál es su mérito? ¿Merece acaso más una limosna un artista callejero que una pobre persona que no puede ni siquiera caminar? ¿Cuál es el criterio a seguir?

Tres son las posibilidades.

1.- Darle sólo a algunos, pues mi dinero es limitado. ¿Pero a cuáles?
2.- Darle a todos, lo que es imposible.
3.- No darle a ninguno.

Esta es la opción que yo tomo, porque creo que debe ser el Estado el que gestione nuestros impuestos para evitar que haya personas que se vean obligadas a pedir. Pero no estoy seguro, cada vez que veo una gorra temblando, que escucho una melodía en el metro o un cajero ocupado por la noche ... dudo.

domingo, 14 de diciembre de 2008

FALAR POR FALAR

Algúns dos meus amigos comentaron con certo aire xocoso as miñas artes culinarias ao respeito dunhas espinacas con bechamel, pois ben, se queredes demostrar que non falades por falar, abro un novo concurso,todos aqueles que veñades á miña casa deberedes facer unha bechamel, colgaremos as súas fotos e serán votadas. Así cada un acabará por estar no sitio que se merece....

Para que as votacións non sexan por amizade os nomes os garadei eu, e só coñecederes da persoa que o fixo a primeira letra do seu nome.

X.

E.

Aqueles que o fagan superando o meu estricto paladar recibirán como premio:


Aberto dende hoxe a lista para a solicitude de participación no concurso, con dereito a aloxamento e festa a esgalla.

jueves, 11 de diciembre de 2008

DE XOVES A XOVES

Do pobo

Tralos cristais, a cor vermella do que soñei, do que algún día foi meu e tornou en rosa. No pensamento, a ecuación. Cada día se alonxa máis, poucas as posibilidades de recuperalo. Nada máis honroso que unha morte digna. Nada máis triste que lonxe da terra. Pero, cal era a súa terra?
Dame por pensar que foron moitos os galegos que acolá marcharon. Traballaron arreo. As súas mans, endurecidas polo esforzo ,de manter á familia na Galiza, templaron o aceiro, forxaron as máquinas daquel futuro, o noso presente. Era do pobo e foi creado polo pobo. Por eso tanto o apreciaba. Resultón, pero nada presuntuoso. Era fiable, e estaba garantido polos que o fixeron, porque eles eran os que o usaban.

O coche do pobo.

INXUSTIZA


Para unos la injusticia es que tú cobres más que él por el mismo trabajo.
Para otros que tú pagues menos por un mismo producto.
Para los que no te conocen, que te juzguen.
Para los que conoces, su indiferencia.
Para unos, la envidia del vecino.
Para otros, los bienes del compañero.
...

Mientras tanto, en la Plaza Mayor, un hombre se lamenta.

El barrendero le niega una bolsa de plástico para guarecerse de la lluvia, y a su lado, uno como él (uno de los nuestros) protege su castillo de 3 cartones con una.


Así que, lo único injusto, es que tú y yo nos acostamos cada noche en una cama caliente, y otros afilan cuchillos por una bolsa.


jueves, 4 de diciembre de 2008

FIN, FIN DE SEMANA BIZARRO

Empezó como pocas veces lo podré hacer en Madrid, con Toncete, que se había venido a visitar a su hermana, y con Miguelete. Fue una noche de perros en la que calmamos el hambre con patatas bravas y la sed con cerveza Estrella Galicia!!! Llovía como en Galicia, así que Ton tuvo que comprarse un paragüas, no lo entiendo, siendo gallego, por cuatro gotas ...
Un alegrón impresionante, a ver si se repite con frecuencia y vienen más amigos de visita



A fin de semana comezou moi ben, pero o sábado... snif...o sábado o Golfito, o hammer rosa, o todoterreo de Fene, ... morreu, deixoume ... ao pisalo embrague, non voltou a subir. Deixoume en Toledo. Deixoume, e xa non sei se o poderei ter de novo. Agora só queda esperar a ver se ten amaño, de non ser así...

martes, 2 de diciembre de 2008

COCINERO COCINEROOO




Prometo que si venís algún día no os lo haré, que a mi me gustó, aunque...después de trabajar todo el día, de comer siempre fuera de casa y mal, pues me apetecía algo de verdura, y me dije "espinacas!!! como el popeye" y me busqué una receta de la bechamel para darle un poco de gracia. El resultado... el de la foto.
Ya aprenderé poco a poco