Case podo agarimar Palas. Ulir a leña que se queima na cociña. Escoitar o barullo do corredor, onde as muletas da miña avoa se mesturan cos berros dos cativos. Sentir como escachan os envoltorios dos agasallos. E sentir os bicos. Porque aquí, na Galiza, os bicos de verdade, teñen son.
Imaxínome erguéndome das literas, e ao abrir a porta da cociña, ver á miña avoa, co seu descafeinado, sentada tralo forno de leña. "A ver javieriño, que tomas?¿non tes fame?¿servídelle algo a este rapaz!".
Imaxínome en Palas, pero estou en Lugo, levo dúas horas, e a espera será de trinta minutos máis, porque o "coche" que seguirá o sinal do fume, até a cociña de leña non ten tanta presa coma min en chegar.
Chegarei de mañá, todo o mundo estará esperto, e eu derrotado por unha viaxe que finalmente será de máis de 10 horas. Pero ledo. Porque fai case 3 meses que non vexo á miña familia.
Imaxínome erguéndome das literas, e ao abrir a porta da cociña, ver á miña avoa, co seu descafeinado, sentada tralo forno de leña. "A ver javieriño, que tomas?¿non tes fame?¿servídelle algo a este rapaz!".
Imaxínome en Palas, pero estou en Lugo, levo dúas horas, e a espera será de trinta minutos máis, porque o "coche" que seguirá o sinal do fume, até a cociña de leña non ten tanta presa coma min en chegar.
Chegarei de mañá, todo o mundo estará esperto, e eu derrotado por unha viaxe que finalmente será de máis de 10 horas. Pero ledo. Porque fai case 3 meses que non vexo á miña familia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario