Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

viernes, 27 de junio de 2008

AU REVOIR G309

ADEUS ... estou a punto de apagar o pc, o que quere dicir que abandono o que foi o meu fogar dende setembro.

mentras escoito a los suaves..

donde vas bala perdida
donde vas triste de ti....


moitas ledicias
moitas

valeu a pena

miércoles, 25 de junio de 2008

EN FINISSANT

He empezado a recoger. A sido mi casa durante muchos meses, parece un campo de batalla donde los recuerdos luchan por ser el más importante. Es imposible no sentir cierta nostalgia, a pesar de hacer fiestas, cenas, y salidas para evitar entristecernos. El día del cumpleaños de Jose Ángel me lo dijo primero mi madre "no sientes un vacío?" y poco después Pauline entrando en la fiesta "ríen pero están tristes, se acaba".

Sí, se acaba.

De nuevo toca empezar.

domingo, 22 de junio de 2008

ON EST ALLÉ AU PARC MIRIBEL

Pues sí, finalmente lo logramos, y la verdad es que llegamos sin apenas equivocarnos. Es decir, Miguel y yo llegamos porque íbamos con Leire y Espe,... que nos guiaban dados nuestros antecedentes. El paseo muy bonito, y acompañados de dos franceses con los que hablamos un poco.

En el parque muchísima gente, estuvimos en una zona donde nos podíamos bañar, y allí solo con meterme en el agua tuve una contractura del abductor. Una mierda, la vuelta no la pude hacer en bici, me la trajo Jose Ángel. Pero aún así se estaba de maravilla.

El día de hoy es muy soleado, y estoy desayunando con una bolsa de guisantes congelados en la pierna. Por la noche apenas podía caminar, así que cuando casí todos mis amigos salieron de fiesta, con una temperatura de 25 grados yo me quedé en mi habitación con la pata en alto, y masticando una pastilla de Ibuprofeno 600 para intentar dormir sin mucho dolor.

Aún así sólo con haberme despertado con esta luz me alegra el día, me recuerda a las mañanas de verano en Fene, preparando unos bocadillos para ir con mi madre y mi hermana a la playa por la mañana, y ser los primeros en oler la arena húmeda por el rocío... poco más de una semana y allí estaré, dejando mis pisadas en la arena fina hasta que la misma ola las borre ... una y otra vez

miércoles, 18 de junio de 2008

L'AVENIR

Que farei? Estou a menos de dúas semanas de que nos boten da residencia e todavía non sei se me quedo aquí, en Francia, ou se volto á Galiza. Nin tan sequera teño mercados os billetes de avión. Son moitas as variábeis. De momento mañá teño unha entrevista, coa empresa ALTEN, unha consultora. Non sei se dicir se me apetece ou non. A ver que pasa, e sobretodo a ver que posto de traballo teñen para o meu perfil. Porque de me quedar, o faría para aprender e disfrutar dunha boa oportunidade laboral, se non...
O peor dos casos é que volte á casa, pero aínda así sería unha marabilla, teño moitísimas ganas de estar cos meus pais e os meus irmáns, e de paso ver postas de sol en Ber cos meus amigos como esta.
Esta foto a fixemos Ton e eu dous días antes de virme para Lyon en setembro.



Galiza é un paraíso e teño ganas de voltar, tumbarme na area morna, xogar ao fútbol na praia, e darme baños interminábeis mentras o sol desaparece,...
Teño ganas de disfrutar de Galiza e teño ganas de vivir en Francia...uff, qué farei???

O que sei é que estea onde estea terei amigos, gañeino aquí e na casa. Cando me din que a ver se me quedo, para facerme visitas sei que o din de corazón, igual que cando Miguel me di que desexaría que traballara en Madrid (eu tamén). É o mesmo que Ton e Fer, que egoistamente queren que volte á casa. É por eso que tamén estou cheo de dúbidas, porque as decisións dos próximos meses serán moi importantes.

Eu vos quixera a todos onde vaia estar.

jueves, 12 de junio de 2008

J'AI DÉJÀ FINI LE PROJET COLLECTIF

Ayer acabé, y realmente me siento satisfecho. Por mi presentación, aunque el hecho de que los señores de CNRS no me preguntaran nada me deja una pequeña duda. ¿Estaba todo muy claro, o mi francés es todavía tan malo que no me entendieron? En fin, espero que sea lo primero, y sobre todo porque mis compañeros al acabar me felicitaron.

Me pasé la mañana preparando la presentación, porque cuando las hago en gallego o español, a partir de una idea desarrollo el discurso, pero con mi francés ... tenía que usar el vocabulario que conozco y pronuncio bien, asi que lo memoricé, para despúes olvidar algún detalle ...

Por la noche fui a la ópera, Fabienne, una amiga francesa, me invitó, a ver un espectáculo de danza, un tanto raro. Me quedé con la sensación de no entender nada, quizás era demasiado moderno ... y la gente al acabar aplaudía a rabiar. También puede ser que no me enterara porque tenía la cabeza en Barcelona.




A mis compañeros de projecto, les escribí un mail, para darles las gracias, porque ante todo hay que ser elegantes.


Salut les gars (c'est bien?)

Je voudrais vous remercier votre amabilité, votre aide avec moi. Je suis très content de avoir participé avec vous dans ce projet. Je pense que il a été très intéressant, e j'ai beaucoup appris avec vous. Je voudrais avoir participé plus, mais mon niveau de français ne m'ai pas permis apporter tout ça que je suis. Et je suis un peu désolé pour ce motif.

J'espère pour vous un futur très bon, avec beaucoup de opportunités pour développer votre profession, et je suis sûr que vous allez être très bons ingénieurs.

Si vous allez à l'Espagne je je voudrais que vous profitiez le temps autant que moi, et que cette expérience vous serve dans votre vie autant que moi.

Alors, merci beaucoup,
et à très bientôt

miércoles, 11 de junio de 2008

LA MASA

Cuanta más masa, mejor se pasa.


Muchos son los practicantes de esta religión. A mi en realidad me da un poco de miedo. Mucha masa puede acabar aplastándote. Supongo que como todo en su justa medida. Pero, cuál es ésta? Hay gente que prefiere mucha y hay otros a los que le agobia tanta abundancia.

Claro que si de esto hablamos con los amigos, pues de 10, 4 dirán que les gusta, 2 que sí pero sin excesos, 3 que para nada, y 2 que no saben no contestan. Si la misma pregunta se la hacemos a estos mismos amigos despues de haber tomado unas cervezas la proporción a favor de tan siniestra teoría crece de manera exponencial.

La masa te anula como individuo si te dejas absorber por ella. Hay gente que prefiere tener su criterio y no pertenecer al rebaño, así que cuando la masa tiene algo que celebrar se manifiesta en contra de quien es crítico. Olvidándose de que el que es crítico no sólo lo es contra la masa, sino que empieza siendo crítico con uno mismo.

Ayer jugó España, y cada vez me quedan menos recursos para convencer a quien no le gusta el fútbol por la violencia que genera. Conozco gente estupenda, pero cuando forman parte de la masa olvidan su individualidad, son capaces de confundir la ofensa con la broma. Y no quisiera verlos dentro de un estadio, porque a lo mejor ellos también para divertirse insultarían al árbitro. Seguro que no sería nada personal, pero la masa actúa así, sin razonar.

La masa es crítica con todo, menos con ella misma.

Los que se quejan de los extremismos, muchas veces habitan en uno. Los que protestan porque otros dicen barbaridades, muchas veces solo se escuchan a ellos mismos. Es muy fácil ser uno más. Sólo hay que querer renunciar a lo que se es, y convencerse estúpidamente que algunas ofensas son bromas.

lunes, 9 de junio de 2008

JE PENSE, DONC JE SUIS

Uralita, uralita, uralita
polo día moito quenta
pola noite moito enfría.


Guille non é así, non ten un gradiente de comportamento. El é constante, ledo, socarrón. Sempre. O aprecio moitísimo porque sendo do medio da España, de onde só se fala unha lingua, onde a diversidade podería parecer miúda, ama os cambios. Un exemplo, cando estiveron aquí Dani e Manolo, entre nós falabamos en galego, cando nos dábamos conta da súa presencia, cambiábamos ao castelán, pero el nos pedía que continuáramos coa nosa lingua, coa que temos costume de nos expresar. Encántalle o acento galego, mágoa que agora eu xa perdera moito :D E eu estou encantado coa súa amizade. Podemos non falar, aínda que para nos comunicar non é preciso. A súa compañía é sempre agradábel, a pesares de que os seus plans de adestramento son infernais ...



L'outre frère, merci aussi!!

domingo, 8 de junio de 2008

LIBERDADE


-¡No! ¡Tenemos que ser los dos!

-¿Porqué?¿Porqué me necesitas a mi?

-Porque eres mi mejor amigo, y no hace falta que digas que eres el mío. Para mi formamos un equipo, sin ti soy como el "Uno dinámico". Bueno, si quieres ir a casa, iremos a casa.

-Uff, vale, vamos ...

(...)

No sé como lo consigue, pero a donde llegamos siempre me sabe a libertad.

Entonces me doy cuenta de porqué siempre salgo con él. Porque nunca llegamos al lugar al que queremos ir, pero siempre tenemos una gran historia que contar.


Grazas mon frère

jueves, 5 de junio de 2008

CAMBOIA


Levo bastante tempo se escribir, unha semaniña, case nada. Estou moi liado co proxecto.

Levamos tres semanas seguidiñas con choiva, todos os días. Agás o martes e o mércores...non parou. Chove con forza. De vez en cando aparece o vento. Os vellos do lugar din que o normal é que faga calor. Sol. Pero non é así.

O primeiro que fago ao espertarme é mirar pola ventá, e chove, vexo as árbores que se as cousas foran como Deus manda me deberían dar sombra, e tamén a moitos asiáticos.
Resumindo, chove moito, vai vento e hai moitos asiáticos e árbores verdes, resultado estou en Camboia. Vale, pero se non é Camboia será Laos, ou algo do estilo.

Uff, que aburrido, menos mal que cando asoma unha raiola de sol Miguel e eu imos a dar unha volta en bici. O martes depois de cear, seguindo o curso do Rhône até o estadio de Gerland, onde xoga o Olimpique de Lyon, e onde hai un parque realmente belo. Os deseños do mobiliario urbano e dos edificios que o rodean son dignos de ver, lembreime de Juan. A novidade é que esta vez foi a miña bici a que se averiou, pinchazo, hoxe o amañamos. Desta Miguel librou. Que ilusión!