Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

jueves, 30 de octubre de 2008

GUADALAJARA

As veces para formarse non hai millor maneira que baixar a pé de obra, no meu caso a pé de planta e facer o traballo de calquer mozo, para así entender o porqué determinados procesos tardan o que tardan, e non o que din os libros.
Ademais os erros se entenden mellor se estas atrapado neles.
Estas dúas razóns son as que fixeron que a empresa para a que traballo invirta na miña formación o primeiro mes en planta. É dicir, paga a un enxeñeiro para traballar coma mozo de almacén. Como me dixo o meu xefe, necesitas entender o que nos facemos e como o facemos. E nesas estou ... na metade de España, en Guadalajara.
Agora mesmo estou nun hoteliño, dunha estreliña nada máis, barato pero cercano ao pobo onde teño que traballar esta semana e as dúas próximas.
Estou realmente contento. Divírteme o que fago e o trato de todos conmigo é excepcional. Aínda non tendo experiencia me piden opinión e a valoran.
Voume quedar neste hoteliño de Guadalajara porque invirtía en ir dende Madrid a Torija e voltar, case 3:30 h, ademais por unha estrada con moito tráfico de camións, moito vento e a posibilidade de nevadas e néboa. Así que prima a seguridade. Por outra parte debido ao tempo que invirtía en viaxar estaba obrigado a me erguer as 6:30 h, así que estaba 'crevé' de todo.
En fin, que aproveito para durmir, que mañan será un día moi intenso, ou eso espero.
Saúdos dende Castela A Mancha

domingo, 19 de octubre de 2008

Je suis déjà à Madrid, Putain d'université de merde!!!

Pues sí, chicos, ya estoy aquí, y mañana empiezo a trabajar ... así que veré si de verdad todo eso que aprendí en la Universidad me vale de algo, o lo que debo hacer es formatearme y empezar de cero.

De momento, lo último de mi experiencia universitaria, es un cabreo de tamaño solemne. Y esto lo escribo en español, porque hay gente que igual no me entiende...



Presenté el proyecto fin de carrera en gallego, por varios motivos:

-lo hice en Ferrol, que a pesar de mucha gente, aún sigue siendo Galicia
-en Galicia, se puede usar de manera usual el gallego
-yo hablo todos los días en gallego
-porque me salió de las narices

pues bien, nada más entrar al secretario del tribunal no se le ocurre mejor idea que preguntarme si lo presento en gallego, como si eso fuese importante. He de decir que todos los miembros del tribunal son gallegos. Saben gallego, y además para dar clase debieran tener la obligación de conocerlo.

En fin, que no sólo con esto, que ya me puso de mala leche, al finalizar mi presentación, el presidente del tribunal, después de felicitarme por haber hecho la presentación en gallego, se pone a buscarme errores ortográficos!!! sí, y hay testigos, una vergüenza, porque si el fuese gallego-hablante, sus clases son en español y siempre habla en español, quizás podría darme alguna lección lingüística... pero no era el caso. Así que me enfadé un poco, y con seriedad, porque aquello parecía una feria más que una defensa del PFC, le dije que a la siguiente persona que hiciese la defensa, que sería en español, a ver si le buscaban los errores ortográficos, que por otra parte yo no tenía, exceptuando los que el corrector ortográfico no corrigió y yo pasé por alto.

Resumiendo, a todo aquel que diga que se impone el gallego me río en su cara, que a mi me querían obligar a usar el español en clase y he tenido más problemas que nadie por usar el gallego (esto es para otro capítulo).

PD: uno no deja de ser paleto por hablar en castellano o inglés.

martes, 14 de octubre de 2008

ADEUS...

Marcho cheo de ledicia, pero tamén de tristura, nostalxia do que son, do que fun e do que deixo.

Marcho sen data de retorno.

Onde constrúa o meu novo fogar, non sei ónde será. Pero marcho cheo de certezas, a miña casa sempre será a miña casa, os meus amigos sempre o serán, e as praias onde tanto fun me bañar, onde tanto corrín e xoguei, onde aprendín a gatuñar, ... sempre estarán preto. Eu son o que me rodeou até agora.

Eu son vós, porque vós sodes parte de min.

Grazas.


jueves, 9 de octubre de 2008

PERO QUE ELEGANCIA!!!



Pois si, moi elegantes estes dous cabaleiros. O da dereita, o meu tío Pepe, e o da esquerda, eu. Festexando o meu novo traballo en Madrid. E para irme acostumando, café con porras. a tradición manda.
Despois de comer, pola tardiña, estiven co meu amigo Slava, o ruso máis cachondo que coñezo, claro que son poucos. O paisano quería comer, que dende a mañá até que o recollín no museo do prado non probara bocado. E quería algo típico.

Menú da merenda:

-Ración de patacas bravas.
-2 pinchos morunos
-Ración de chourizos fritos
-postre: callos
-Bebida 2 litros de cervexa.

Acabei morto, despois con Paloma xa non fumos quén de meterlle o dente a ningunha cousa.

jueves, 2 de octubre de 2008

PAGANDO LOS EXCESOS

Como decimos los de Lyon, "lo he petado muxismo!". Y tanto lo he petado que ahora tengo la rodilla como el rosario de la Aurora. Ayer fui al médico, un especialista, el Dr Bastida. Trabajó durante años con el Euskaltel, ahora lo hace con el Xacobeo Galicia, y ha corrido varias maratones. La atención exquisita, además me conoció, de arbitrar, bueno a mi o a mi hermano, que para el caso es lo mismo. Escuchó con atención durante 20 minutos todas mis explicaciones, y después me exploró las dos rodillas. Resultado:

-tendidinitis rotuliana

-condromalacia rotuliana





Me preguntó si quería correr la maratón de Madrid, le dije que sí, y él no me respondió "estás loco! con la rodilla así a donde quieres ir?!!", simplemente me dijo que mucha mucha paciencia y que ya se vería si podía o no.
Estas lesiones son tediosas pero se superan si se siguen bien los consejos médicos, no queda más remedio.
Ahora a vivir de recuerdos (maratón, esquí, camino de Santiago, ...).

miércoles, 1 de octubre de 2008

POÑERSE AO DÍA

Eso é o que debo de facer con este blog, por que dende a última entrada non parei. Santiago, Sanxenxo, Palas de Rei, Madrid, Vitoria, Madrid, Ciudad Real, Madrid, e por fin onte voltei a Fene, a preparala presentación do proxecto, que supoño será a semana que ven.
Foron moitos lugares, e en todos tiven boas oportunidades de estar cos meus amigos, coa miña familia e con ...(apostamos?).
Esta semana na casa espero ter o tempo suficiente para ir remantando o relato do camiño de Santiago, non vaia ser que José Ángel se me cabree, pois aínda que non falei todavía del, tamén nos acompañou. E do meu periplo pola península. No que espero, que me xurdan boas oportunidades. Ah! e de como a Esperanza lle intentaron roubar o bolso en Madrid, pero non o conseguiron pois levaba un ... queixo de dous kilos!!! Esta rapaza si que sabe ;)