Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

jueves, 9 de octubre de 2008

PERO QUE ELEGANCIA!!!



Pois si, moi elegantes estes dous cabaleiros. O da dereita, o meu tío Pepe, e o da esquerda, eu. Festexando o meu novo traballo en Madrid. E para irme acostumando, café con porras. a tradición manda.
Despois de comer, pola tardiña, estiven co meu amigo Slava, o ruso máis cachondo que coñezo, claro que son poucos. O paisano quería comer, que dende a mañá até que o recollín no museo do prado non probara bocado. E quería algo típico.

Menú da merenda:

-Ración de patacas bravas.
-2 pinchos morunos
-Ración de chourizos fritos
-postre: callos
-Bebida 2 litros de cervexa.

Acabei morto, despois con Paloma xa non fumos quén de meterlle o dente a ningunha cousa.

No hay comentarios: