Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

jueves, 31 de enero de 2008

FRANCIA Y SU POLÍTICA 1

Introducción:

Bien chicos, hoy vamos a empezar con una serie de lecciones dedicada a la política francesa. Este país es un espejo en que mirarnos, son los artífices de la revolución de 1789, la revuelta estudiantil de Mayo del 68. Su sistema educativo dió lugar a grandísimos pensadores Voltaire, Rousseau y Montesquieu. Os acordáis? Igualdad, Fraternidad, Libertad, vaya eso es lo que pone en sus monedas.

Lección 1: El arte de gobernar.

Gobernar no es fácil, se deben tener dotes de mando, de comprensión, mucha mano izquierda y de vez en cuando dar un golpe en la mesa, pero sólo eso, nada de invadir países y esas historias, y por supuesto si se es un gran orador mucho mejor. E aquí el ejemplo de lo que se tiene que ser, observen el vídeo del gran líder de la nación francesa.

lunes, 28 de enero de 2008

ORIÓN

Nesta cidade na que case non chove, nas que os días anubados son poucos, e o vento non chega a ser un estorbo máis que unha semana cada 3 meses, as estrelas se amosan cunha facilidade asombrosa.
A miña residencia está algo alonxada das do resto dos meus compañeiros, cando volto á noite o fago abservando a Orión, indícame o camiño, pero agora dada a súa traxectoria comézase a alonxar, e dáme moita mágoa, porque falando de estrelas e precisamente de Orión unha noite botei fichas coma norias ;)


Orión es hijo de Hireo, éste nunca había conocido mujer pero deseaba a pesar de ello tener un heredero. Un día le visitaron en su palacio Zeus, Hermes y Poseidón, así que sacrificó para ellos el buey más hermoso de su manada. Y les preguntó qué podía hacer para tener un descendiente sin tener que casarse. Para ello, Zeus le hizo traer la piel del buey que Hirieo había sacrificado para ellos y le pidió que orinase encima. Así lo hizo Hirieo. Entonces los tres dioses enterraron la piel en el jardín del palacio y se marcharon. Nueve meses más tarde, apareció en el lugar donde la piel había sido enterrada un niño al que Hirieo dio el nombre de Orión (de ourina, ‘orinar’).

Una versión de su muerte cuenta que Artemisa se había enamorado de Orión, lo cual despertó celos en du hermano gemelo y dios del sol Apolo, pues aquél tenía que cuidar de la castidad de ella. Un día Apolo hizo una apuesta a su hermana, a que no podía asestarle una flecha a un animal que se movía a lo lejos dentro de un bosque. Artemisa lanzó su flecha y dio, como siempre, en el blanco. Cuando fue a ver su presa, se dio cuenta que había aniquilado a Orión. Fueron tan grandes sus quejas y sus lamentos, que Zeus, padre de los dioses, colocó a Orión en el cielo para su consuelo; junto a sus dos perros de caza (Can Mayo y Can Menor) y una liebre llamada Lepus. Se dice que por eso persigue a Mérope y las Pléyades, sus hermanas, y huye de Escorpión, al otro lado del cielo.

domingo, 27 de enero de 2008

ODE À LA FENÊTRE

No sólo es bueno porque lo ha escrito nuestro entrenador, ni tampoco porque esté en francés (con palabras que no alcanzo a entender), es bueno porque esa fenêtre puede ser cualquiera. La nuestra.




ODE À LA FENÊTRE

La fenêtre de ma chambre me sépare du monde,
la fenêtre que s'ouvre, que se ferme.
La vie je la regarde passer,
elle s'échappe, je la veux prendre.
Mais la vie court vite,
tout a un air interdite.
La fenêtre me le montre,
dont toujours me surprend.

Guillaume


(foto de la protagonista)

Ay!! cuándo llegará el día que sea capaz de hacer frases en francés de más de diez palabras? y no hablar como los indios ;)

miércoles, 23 de enero de 2008

15137 (Bleu)____MARATHON DE PARIS

Ahí está, ese seré yo, el dorsal 15137, me he apuntado con unos amigos Erasmus del INSA-Lyon, Santi (Albacete) y Miguel (Granada), tenemos entrenador y todo (Guille, Ciudad Real), lo de todo es por su faceta de poeta, en la siguiente entrada ya pondre su obra en francés, que desdeluego es todo un lujo. Nos cultiva el alma y el cuerpo, aunque ultimamente estoy un poco fastidiado de la rodilla.

Para que me creáis de verdad os pongo esta captura de pantalla:

Será mi primera visita a París y espero disfrutarla como un enano, aunque sea corriendo 'tantismo'

lunes, 21 de enero de 2008

LES ROIS EN CHEZ PAULINE

Este viernes hemos celebrado una cena en la casa de Pauline, estaba todo muy bueno y era muy abundante, la mezcla entre la cocina española (embutidos y tortillas) y la francesa (quiches y repostería) fue increible. Lo hemos pasado muy bien así que dentro de poco lo repetiremos.


viernes, 18 de enero de 2008

LIMPANDO TEAS DE ARAÑA

Hoxe, que non chove nin vai vento, que as nubes son brancas e imaxinan paxaros, o meu cerebro fixo unha desas conexións que non teñen lóxica ao meu alcance, e atopeime limpando os 2 cristais da miña habitación ao tempo que recitaba Longa Noite de Pedra (Celso Emilio Ferreiro), e lembreime da primeira vez que o escoitei, na casa de cultura de Fene, co meu irmán xemelgo e o meu pai...
O poema foi escrito en galego, pero se fixeron varias traduccións ao castelán, foi un dos poemas recitados polo movemento estudantil dos anos 60, e agora se pode ler nalgunha estación do metro de Madrid. Supoño que espera a unha nova revolta pra que todos o berremos


LONGA NOITE DE PEDRA

No meio do caminho tinha uma pedra
tinha uma pedra no meio do caminho
tinha uma pedra
no meio do caminho tinha uma pedra.

CARLOS DRUMMOND DE ANDRADE

O teito é de pedra.
De pedra son os muros
i as tebras.
De pedra o chan
i as reixas.
As portas,
as cadeas,
o aire,
as fenestras,
as olladas,
son de pedra.
Os corazós dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra.
I eu, morrendo
nesta longa noite
de pedra.

El techo es de piedra.
De piedra son los muros
y las tinieblas.
De piedra el suelo
y las rejas.
Las puertas,
las cadenas,
el aire,
las ventanas,
las miradas,
son de piedra.
Los corazones de los hombres
que a lo lejos acechan,
hechos están
también
de piedra.
Y yo, muriendo
en esta larga noche
de piedra.




miércoles, 16 de enero de 2008

ORGULLO DE SER GALEGOS!!!

Por que somos os primeiros en rirnos de nós mesmos, velaí un exemplo de do que somos: