MENÚ

Resumo das miñas vacacións na casa:

Sábado 1:
Cea: polbo á feira

Domingo:
Xantar: marraxo

Luns:
Xantar: pavo

Martes:
XantarRobaliza
Cea: sardiñas e polbo á feira

Mércores:
Xantar: polo

Xoves:
Merenda: un xeado na praia de Ber, e outro en Ferrol, os dous con Ton.
Cea: churrasco con cachelos.

Venres:
Xantar: centolas e xurelos

A miña avoa di que estou ben mantido ... :P

Coma un toupo

Estou de vacacións na casa, en Galiza. Unicamente de fin de semana a fin de semana, o tempo xusto para ver algúns amigos, saborear os pratos cociñados polos meus pais e dar algunha voltiña cos meus irmáns.
Tamén é o tempo xusto para facer a posta a punto. Non, do coche non, ... de min.
O caso é que dende fai anos teño gafas, pero tamén dende fai anos non as poño, sonme moi incómodas, e emprego lentes de contacto. Así que co paso do tempo as gafas quedáronse estancadas cunhas miopías que agora non teño nin de lonxe, ou de preto, que a máis de 30 centímetros non vexo nada máis que néboa.
Estiven o luns e o martes sen nada, para poder facer ben a graduación, e ... é unha aventura.
De comezo, ir a dar unha volta era moi frustrante, incapaz de diferenciar á xente, non recoñocía as súas caras, porque non era quen de velas. Solución, poñer cara de tonto, con medio sorriso e a mirada perdida no ceo, como ollando unha nube. Despois, para non ter cara de lelo durante tanto tempo, intentei probar distinguir á xente, pola forma e as cores. Mira, aí, pelo branco, barriga grande, todo de negro, acompañado por unha (?) muller, con pantalóns laranxas de quen pendura unha cadea, á cal leva preso un rato. Ai! non! debe ser un cadelo. Eso sí de cor branca. hehe, coas formas non, pero coa cores son un fenómeno. Entón... analizando o conxunto... sonche o Pepe, a Filomena, e o cadelo Tobías.
Seguinte: soa, ou so, cun carro da compra de cor rosa (se fora muller diferenciaría entre rosa palo, fuxia, etc...pero ....éche o que hai), camisa de manga curta, e un alo de laca.... éche a Carmen.
Seguinte proba, na praia. Levoume Pablo, un amigo do pobo.
- Mira, meu, imos ir a unha praia preto de Covas, que hai unha cachondas incríbeis.

- Home, e xusto hoxe, que non levo lentes... tamén ti... non será millor ir a unha caliña, tranquila, onde non haxa perigo de que tropece con ninguén. - haha, nada home, ti non te amoles, que o que ti non poidas ver o vexo eu polos dous
- ...
Alá marchamos á praia, primeiro uns toques co balón, despois un baño coa auga a 17 grados (traducción para os non galegos: fría de carallo!!!!), e a tomalo sol.
- Oe, neno, mira para aquela, ... a de rosa... ai mi mamiña... cómo está a cativa...
- ... ahá.... si...
- ostia!! e a amiga?válgame Dios,... vela?
- home, xusto hoxe... o que se di ver... non vexo nada.
- Mágoa, ... bah, éche millor, así non sufres
- ¿?¿?

valencia

Xa é triste estar en Valencia, dende hai dúas semanas, e non ter tempo para ver nada, nin sequera o mar, que sei que está, que de algo me valeron as clases de xeografía de Conchi, pero pouco máis... A boa nova, é que non teño tempo, porque teño moito traballo.

ONDE O MUNDO CHÁMASE VILAESPESA

Meu pai repítenos moitas veces, que para el o mundo é Vilaespesa con casas darredor. De pequeno paréceche unha broma, pero a medida que un se fai grande percátase de que é unha das poucas verdades.
O mundo é onde se nace con casas darredor, e ese é o mundo da infancia. O mundo dos mellores recordos e de onde Peter Pan non quixo fuxir.
Teño unha débeda con Vilaespesa. Coas miñas lembranzas. Coa aira, os cadelos, o carro, as vacas, a segadora, o tractor no que montabamos todos os curmáns, as empacas de millo, o leite recén muxido, os sombreiros de palla, ... teño unha débeda coa miña familia.

suspiráis princesa?

É o castelo do que máis recordos teño. está no pobo onde quixen nacer.
Ás veces, cando saio a correr polas corredoiras de Palas, ando lixeiro pensando, até que non o vexa no horizonte, non dou a volta.
De pequeno íamos tódolos curmáns a bañarnos no río que corre aos seus pés. Xogabamos na horta, e soñabamos en lanzar unha corda para ascender pola muralla e descubrir os tesouros dos tempos dos irmandiños.
Aínda segue sendo un soño, pois o dono dos meus recordos o ten pechado con sete chaves.

Coche novo, vida ... a mesma

Ás veces os cambios son desexados e outras veces veñen obrigados. Era claro que se acabaría, pero non desta maneira, coas ventás rotas, os papeis remexidos, e as cintas do vello radiocasete entre os anacos de vidro.
A primeira vez que escoitei o nome de Dmitri Shostakovich foi nunha canción de P. Guerra, a segunda na derradeira película de Stanley Kubrick, Eyes Wide Shut. E dende entón, a súa música acompañoume. O venres recuperei ese vello cassette, mentras desguaces La torre tasaba o Golf en 60 tristes euros. E coa melodía na cabeza púxenme a falar co mozo:

- deume moitas alegrías.
- home, xa ten os seus anos.
- certo, pero de seguro non haberá outro igual.
- as novas xeracións non teñen tanto pulo.
- razón.
-...
- sabes? fai uns meses entramos tres persoas, con tres bicicletas e tres alforxas.
-...
- xa non terei ningún igual.
-...
-...
- toma os 60 euros, asina aquí por favor.
-...

Entre pitos e frautas...

Vai moito que non escribo, pero entre as viaxes a Tarragona e Galiza, non tiven moito tempo. Ademais agora xa teño coche novo, e abríronseme as posibilidades para facer deporte.
Atopei entre Ciempozuelos onde traballo e Madrid, onde durmo, unha piscina municipal e un ximnasio que pechan as 10 da noite, así que xa non teño desculpa para iniciar a recuperación da lesión.
De momento fun dous días a nadar e un ao ximnasio, e estou moi contento. Non teño dores, tan só lixeiras molestias. Quén sabe se para a primavera serei quen de correr...
A piscina é moi xeitosa, e vai pouca xente. Tamén é certo que vou as 8 ou 9 da noite, e a esas horas a xente fai vida familiar, como deus manda jeje.

De novo o deporte, de novo a esperanza.