Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

viernes, 26 de diciembre de 2008

PRETO

Case podo agarimar Palas. Ulir a leña que se queima na cociña. Escoitar o barullo do corredor, onde as muletas da miña avoa se mesturan cos berros dos cativos. Sentir como escachan os envoltorios dos agasallos. E sentir os bicos. Porque aquí, na Galiza, os bicos de verdade, teñen son.
Imaxínome erguéndome das literas, e ao abrir a porta da cociña, ver á miña avoa, co seu descafeinado, sentada tralo forno de leña. "A ver javieriño, que tomas?¿non tes fame?¿servídelle algo a este rapaz!".
Imaxínome en Palas, pero estou en Lugo, levo dúas horas, e a espera será de trinta minutos máis, porque o "coche" que seguirá o sinal do fume, até a cociña de leña non ten tanta presa coma min en chegar.
Chegarei de mañá, todo o mundo estará esperto, e eu derrotado por unha viaxe que finalmente será de máis de 10 horas. Pero ledo. Porque fai case 3 meses que non vexo á miña familia.

martes, 23 de diciembre de 2008

¿QUÉ VALEN TUS RECUERDOS?

60 €, eso es lo que vales. Eso es en lo que el mercado te ha tasado. 60.
Con cuatro años, yo era capaz de contar más. Unas navidades, en Palas. Mamá, mira. Qué quieres, sonríendo. Un, dous, ... No tengo mucho tiempo, aún quedan cosas por hacer. Once, doce,... ya ya, pero mira. Están a punto de llegar los primos, recoge las literas. Vinteún, vintedous,... Qué cuentas? Trinta e tres, trinta e catro... ¿Es un juego?¿quieres aprovechar esta crema de los pasteles? Corenta e seis, corenta e sete,...Ahí está papá, dile a él qué estás contando. Papá, cincoenta e oito, cincoenta nove,...¿qué contas fillo? Sesenta e catro, sesenta e cinco, ...Dentro dun anaco imos cear a Vilaexpesa, ídevos preparando. Juan, mira, setenta e un. Setenta e dous. Setenta e tres. Turnándonos. Batiremos o récord? Claro, Javi.Noventa e nove. CEN!!!

Por ti sólo me dan 60 €. Te han pesado como chatarra. Trozos de metal. Primero te extirparán todo aquello que tengas de valor. Lo venderán como órganos para otros de tu clase. Dicen que te reciclarán. Y con esa esperanza he buscado uno semejante a ti. Pero... me he dado cuenta, que es mejor romper, empezar de nuevo. Porque si no hay dinero que pese tanto como tus recuerdos, tampoco habrá otro que te haga olvidar.

60€ tristes euros en el desguace. Ya lo siento.

lunes, 22 de diciembre de 2008

Gestos

Pocos gestos me duelen tanto y tienen tanto significado.

Lejos de ser un acto inconsciente y poco reflexivo, me supone un reto moral importante. Me obliga a examinarme, a saber lo qué soy, lo qué busco y cómo conseguirlo.
Me obliga a pensar si mi heterodoxia es correcta. ¿Acaso puedo hacer excepciones? y si las hago, ¿acabarán por ser norma?
Cuando a un mendigo no le doy limosna, no lo hago por desprecio, todo lo contrario. Me duele mirarle a los hojos y decirle que no. Pero ¿porqué a él sí, y a otro no? ¿Cuál es su mérito? ¿Merece acaso más una limosna un artista callejero que una pobre persona que no puede ni siquiera caminar? ¿Cuál es el criterio a seguir?

Tres son las posibilidades.

1.- Darle sólo a algunos, pues mi dinero es limitado. ¿Pero a cuáles?
2.- Darle a todos, lo que es imposible.
3.- No darle a ninguno.

Esta es la opción que yo tomo, porque creo que debe ser el Estado el que gestione nuestros impuestos para evitar que haya personas que se vean obligadas a pedir. Pero no estoy seguro, cada vez que veo una gorra temblando, que escucho una melodía en el metro o un cajero ocupado por la noche ... dudo.

domingo, 14 de diciembre de 2008

FALAR POR FALAR

Algúns dos meus amigos comentaron con certo aire xocoso as miñas artes culinarias ao respeito dunhas espinacas con bechamel, pois ben, se queredes demostrar que non falades por falar, abro un novo concurso,todos aqueles que veñades á miña casa deberedes facer unha bechamel, colgaremos as súas fotos e serán votadas. Así cada un acabará por estar no sitio que se merece....

Para que as votacións non sexan por amizade os nomes os garadei eu, e só coñecederes da persoa que o fixo a primeira letra do seu nome.

X.

E.

Aqueles que o fagan superando o meu estricto paladar recibirán como premio:


Aberto dende hoxe a lista para a solicitude de participación no concurso, con dereito a aloxamento e festa a esgalla.

jueves, 11 de diciembre de 2008

DE XOVES A XOVES

Do pobo

Tralos cristais, a cor vermella do que soñei, do que algún día foi meu e tornou en rosa. No pensamento, a ecuación. Cada día se alonxa máis, poucas as posibilidades de recuperalo. Nada máis honroso que unha morte digna. Nada máis triste que lonxe da terra. Pero, cal era a súa terra?
Dame por pensar que foron moitos os galegos que acolá marcharon. Traballaron arreo. As súas mans, endurecidas polo esforzo ,de manter á familia na Galiza, templaron o aceiro, forxaron as máquinas daquel futuro, o noso presente. Era do pobo e foi creado polo pobo. Por eso tanto o apreciaba. Resultón, pero nada presuntuoso. Era fiable, e estaba garantido polos que o fixeron, porque eles eran os que o usaban.

O coche do pobo.

INXUSTIZA


Para unos la injusticia es que tú cobres más que él por el mismo trabajo.
Para otros que tú pagues menos por un mismo producto.
Para los que no te conocen, que te juzguen.
Para los que conoces, su indiferencia.
Para unos, la envidia del vecino.
Para otros, los bienes del compañero.
...

Mientras tanto, en la Plaza Mayor, un hombre se lamenta.

El barrendero le niega una bolsa de plástico para guarecerse de la lluvia, y a su lado, uno como él (uno de los nuestros) protege su castillo de 3 cartones con una.


Así que, lo único injusto, es que tú y yo nos acostamos cada noche en una cama caliente, y otros afilan cuchillos por una bolsa.


jueves, 4 de diciembre de 2008

FIN, FIN DE SEMANA BIZARRO

Empezó como pocas veces lo podré hacer en Madrid, con Toncete, que se había venido a visitar a su hermana, y con Miguelete. Fue una noche de perros en la que calmamos el hambre con patatas bravas y la sed con cerveza Estrella Galicia!!! Llovía como en Galicia, así que Ton tuvo que comprarse un paragüas, no lo entiendo, siendo gallego, por cuatro gotas ...
Un alegrón impresionante, a ver si se repite con frecuencia y vienen más amigos de visita



A fin de semana comezou moi ben, pero o sábado... snif...o sábado o Golfito, o hammer rosa, o todoterreo de Fene, ... morreu, deixoume ... ao pisalo embrague, non voltou a subir. Deixoume en Toledo. Deixoume, e xa non sei se o poderei ter de novo. Agora só queda esperar a ver se ten amaño, de non ser así...

martes, 2 de diciembre de 2008

COCINERO COCINEROOO




Prometo que si venís algún día no os lo haré, que a mi me gustó, aunque...después de trabajar todo el día, de comer siempre fuera de casa y mal, pues me apetecía algo de verdura, y me dije "espinacas!!! como el popeye" y me busqué una receta de la bechamel para darle un poco de gracia. El resultado... el de la foto.
Ya aprenderé poco a poco

martes, 25 de noviembre de 2008

VILLAVERDE


VANTAXES

- Chego ao traballo en máis ou menos 20 minutos.
- Volto, obviamente, no mesmo tempo.
- Non soporto tráfico lento.
- O Carrefour está a 3 minutos en coche, eu tardo máis porque me lío coas rúas
- Teño unha cama grande, grande, de 1,35 cm.
- Hai un aseo que uso en exclusividade.
- Teño una armario tan grande que teño cada camisa e cada pantalón nunha percha, e entre elas 15 cm de aire.
- Na urbanización hai unha pista de tenis. Mágoa que non sei xogar. Tamén unha piscina, pero non abre até o 15 de xuño.
- Os meus compañeiros son xoves e traballan, así que non fan festas durante a semana.

DESVANTAXES

- Para ir ao centro de Madrid tardo moito en transporte público, e en coche é un cristo aparcar.
- Se me achego ao centro soporto unhas colas tremendas.
- Onde vivo non hai "vida de barrio", está nunha zona de urbanizacións novas pechadas en si mesmas, así que é aburrido.
- Esta zona é practicamente unha cidade dormitorio.
- Os meus compañeiros fan a súa vida, normal, pero poden pasar días sen que nos vexamos e falemos.
- Dous dos meus compañeiros son os donos da vivenda.


De todas as maneiras pode que en xaneiro estea traballando en Alcobendas, é dicir ao norte de Madrid, así que buscaría unha nova casa para compartir alí. E se teño sorte será con José Enrique, un amigo de Lyon, viviamos na mesma residencia e facía unhas comidas de luxo.
Por certo, o coñecín no ascensor da resi, eu ensaiaba o meu 'bonjour' e el me solta con acento cordobes un 'hola'. Joder tio, tan mal falaba francés que parecía castelán?? ;)

Esta é a miña habitación e estades convidados a vir. Tod@s.

lunes, 24 de noviembre de 2008

dende o centro comercial

é incríbel como avanza a tecnoloxía.estou escribindo este texto na cola dun supermercado co meu mobil.apertas en especial a garea que seguro que lle gusta esta entrada

viernes, 21 de noviembre de 2008

ai ai ai, guadaaaaaa

Facía moito tempo que non escribía, dende que estiven en Guadalajara. A última semana alí foi moi entretida, con moito traballo pero apaixoante. Por resumir, tratábase de facer unha nova distribución da nave, os entendidos chámanlle “Layout”, para intentar optimizar os tempos de recepción, preparación e expedición dos distintros productos que pasan polo almacén, e intentando minimizalos custes de ‘stockage’.

A fin de semana foi para facer turismo na provincia con Pebles, que quén sabe cando voltarei por alí.

Guadalajara é unha cidade pequena, eu a comparo con Ferrol, e ten algunhas cousas que ver, pero non é a típica turística, pode ser que estexamos mal acostumados con vivir tan preto de Santiago, pero de todas maneiras é cómoda e agradábel.

O domingo estivemos nas covas dos Casares, son covas con grabados do paleolítico, hai un guía que explica o porqué destes debuxos, as rutas dos homínidos, a súa alimentación etc, e incluso é quen de chamar “gilipoll*** , si ese, el de las cuevas de Altamira” (palabras textuais). O problema é que falaba tan rápido que os 20 primeiros minutos non lle entendín nada. Fóra ía un frío do demo, pero dentro das covas, a eso de 150 metros, estábase de luxo, 15ºC. O paisano dicía que de comezar a ver covas, facelo por estas, era como ir moi rápido, que o resto nos parecerían ‘reguleras’.

Despois vermut en Brihuega, un pobo realmete belo, cunha muralla árabe, e a praza de touros pegada a ela. Seguindo a recomendación dun compañeiro de traballo probamos os ‘guerrilleros’, son carabineros rebozados. É algo típico do interior, como o peixe non é o millor pois lle poñen salsas, etc.

O domingo, fun á miña nova casa, compartida claro, que os prezos son tan altos en Madrid que falar de aforro para os normais dos mortais é unha utopía. Teño unha habitación ampla, nunha urbanización nova, na que todos os días me esperto co amencer. Esto que parece unha chorrada non o é, xa que dá dous datos importantes sobre o modo de vida aquí.

1.- chove pouco ou case nada.

2.- amanece antes que en Galicia, polo que o aforro enerxético nas vivendas e nas empresas é menor que na nosa terra.

Por outra parte chego ao traballo en 15-20 minutos de coche, sen coller ningunha caravana, e á volta máis do mesmo. Así que estupendo, o malo, que a urbanización é como unha cidade dormitorio, triste en certa maneira, pero ... teño que estudar as opcións, porque ademais agora aparece outra variábel, que as oficinas, que están en Pinto, ao sur, vanse para o norte, a Alcobendas, parece ser. Así que toca mirar novo piso, mirar prezos e o tempo que tardo en chegar.

E por suposto, amigos, estades convidados a vir a Madrid, aquí vos espero!!

jueves, 6 de noviembre de 2008

ME LO DECÍA MI ABUELITO, ME LO DECÍA MI PAPÁ

Pois si, esto é o que cantaba o meu adorado Paco Ibañez no Olympia de París, fan xa case 40 anos, e desto me lembro eu agora...

me lo decía mi abuelito
me lo decía mi papá
me lo dijeron muchas veces
....



Así que me teño que comer todo o que eu lle dicía, o máis lindo, ao meu pai, "friki", pero sempre con agarimo. E vos preguntaredes, porque? pois porque é adicto aos ordenadores, á programación, e cousas desas, ... e lembreime del agora xa que no meu retiro espiritual-laboral en Torija-Guadalajara me entreteño aprendendo visual basic, que para quen saiba será unha chorrada, pero para min é todo un reto.

miércoles, 5 de noviembre de 2008

Tu viens d'où?

Pois si, eso é o que me preguntan ultimamente algunhas persoas. E debo dicir que as respostas son do máis variopinto.

Tu viens d'où? (de onde ves ti? traducción adicada á miña irmá)
segundo uns cabaleiros, cos que descarguei un contedor, de Francia, o outro dicía que de Venezuela.
Como non eran españois, pensei, é normal. Un era marroquí, o outro colombiano... e me dixo que pronuciaba como nas telenovelas!!! non engadirei comentarios, se non choro

Tu viens d'où?
eres francés?? preguntou outro traballador, este si era español, da mesma Castilla la Mancha. Abraiado fiquei, e aínda máis, cando ao eu dicirlle non, son galego, me mirou como se me mofara del.

tu viens d'où?

Da Galiza, meu, da Galiza

PD: xa me tarda voltar para recuperar o meu acento. Non hai dereito, persoas que están moitos anos fora da terra e o conservan, e eu que apenas acabo de deixala, o estou perdendo...non hai dereito

domingo, 2 de noviembre de 2008

MADRID

Madrid est une cité que te frappe avec son poing continuellement.
Après faire la fête en Chueca, voir les mecs avec ses costumes très élégants, très chers, les filles mignonnes en parlant sur les derniers nouvelles du Cosmopolitan, la vie réelle te frape.
Il y a des hommes et de femmes qui dorment dans la rue, garrottés sous la protection d'une entrée. Seulement couverts avec des vieux cartons, des vieux vêtements et en compagnie d'un break du vin.

Madrid me frape, et c'est pour ça que j'aime cette cité.



Madrid m'oublie à avoir les pieds sur terres.

jueves, 30 de octubre de 2008

GUADALAJARA

As veces para formarse non hai millor maneira que baixar a pé de obra, no meu caso a pé de planta e facer o traballo de calquer mozo, para así entender o porqué determinados procesos tardan o que tardan, e non o que din os libros.
Ademais os erros se entenden mellor se estas atrapado neles.
Estas dúas razóns son as que fixeron que a empresa para a que traballo invirta na miña formación o primeiro mes en planta. É dicir, paga a un enxeñeiro para traballar coma mozo de almacén. Como me dixo o meu xefe, necesitas entender o que nos facemos e como o facemos. E nesas estou ... na metade de España, en Guadalajara.
Agora mesmo estou nun hoteliño, dunha estreliña nada máis, barato pero cercano ao pobo onde teño que traballar esta semana e as dúas próximas.
Estou realmente contento. Divírteme o que fago e o trato de todos conmigo é excepcional. Aínda non tendo experiencia me piden opinión e a valoran.
Voume quedar neste hoteliño de Guadalajara porque invirtía en ir dende Madrid a Torija e voltar, case 3:30 h, ademais por unha estrada con moito tráfico de camións, moito vento e a posibilidade de nevadas e néboa. Así que prima a seguridade. Por outra parte debido ao tempo que invirtía en viaxar estaba obrigado a me erguer as 6:30 h, así que estaba 'crevé' de todo.
En fin, que aproveito para durmir, que mañan será un día moi intenso, ou eso espero.
Saúdos dende Castela A Mancha

domingo, 19 de octubre de 2008

Je suis déjà à Madrid, Putain d'université de merde!!!

Pues sí, chicos, ya estoy aquí, y mañana empiezo a trabajar ... así que veré si de verdad todo eso que aprendí en la Universidad me vale de algo, o lo que debo hacer es formatearme y empezar de cero.

De momento, lo último de mi experiencia universitaria, es un cabreo de tamaño solemne. Y esto lo escribo en español, porque hay gente que igual no me entiende...



Presenté el proyecto fin de carrera en gallego, por varios motivos:

-lo hice en Ferrol, que a pesar de mucha gente, aún sigue siendo Galicia
-en Galicia, se puede usar de manera usual el gallego
-yo hablo todos los días en gallego
-porque me salió de las narices

pues bien, nada más entrar al secretario del tribunal no se le ocurre mejor idea que preguntarme si lo presento en gallego, como si eso fuese importante. He de decir que todos los miembros del tribunal son gallegos. Saben gallego, y además para dar clase debieran tener la obligación de conocerlo.

En fin, que no sólo con esto, que ya me puso de mala leche, al finalizar mi presentación, el presidente del tribunal, después de felicitarme por haber hecho la presentación en gallego, se pone a buscarme errores ortográficos!!! sí, y hay testigos, una vergüenza, porque si el fuese gallego-hablante, sus clases son en español y siempre habla en español, quizás podría darme alguna lección lingüística... pero no era el caso. Así que me enfadé un poco, y con seriedad, porque aquello parecía una feria más que una defensa del PFC, le dije que a la siguiente persona que hiciese la defensa, que sería en español, a ver si le buscaban los errores ortográficos, que por otra parte yo no tenía, exceptuando los que el corrector ortográfico no corrigió y yo pasé por alto.

Resumiendo, a todo aquel que diga que se impone el gallego me río en su cara, que a mi me querían obligar a usar el español en clase y he tenido más problemas que nadie por usar el gallego (esto es para otro capítulo).

PD: uno no deja de ser paleto por hablar en castellano o inglés.

martes, 14 de octubre de 2008

ADEUS...

Marcho cheo de ledicia, pero tamén de tristura, nostalxia do que son, do que fun e do que deixo.

Marcho sen data de retorno.

Onde constrúa o meu novo fogar, non sei ónde será. Pero marcho cheo de certezas, a miña casa sempre será a miña casa, os meus amigos sempre o serán, e as praias onde tanto fun me bañar, onde tanto corrín e xoguei, onde aprendín a gatuñar, ... sempre estarán preto. Eu son o que me rodeou até agora.

Eu son vós, porque vós sodes parte de min.

Grazas.


jueves, 9 de octubre de 2008

PERO QUE ELEGANCIA!!!



Pois si, moi elegantes estes dous cabaleiros. O da dereita, o meu tío Pepe, e o da esquerda, eu. Festexando o meu novo traballo en Madrid. E para irme acostumando, café con porras. a tradición manda.
Despois de comer, pola tardiña, estiven co meu amigo Slava, o ruso máis cachondo que coñezo, claro que son poucos. O paisano quería comer, que dende a mañá até que o recollín no museo do prado non probara bocado. E quería algo típico.

Menú da merenda:

-Ración de patacas bravas.
-2 pinchos morunos
-Ración de chourizos fritos
-postre: callos
-Bebida 2 litros de cervexa.

Acabei morto, despois con Paloma xa non fumos quén de meterlle o dente a ningunha cousa.

jueves, 2 de octubre de 2008

PAGANDO LOS EXCESOS

Como decimos los de Lyon, "lo he petado muxismo!". Y tanto lo he petado que ahora tengo la rodilla como el rosario de la Aurora. Ayer fui al médico, un especialista, el Dr Bastida. Trabajó durante años con el Euskaltel, ahora lo hace con el Xacobeo Galicia, y ha corrido varias maratones. La atención exquisita, además me conoció, de arbitrar, bueno a mi o a mi hermano, que para el caso es lo mismo. Escuchó con atención durante 20 minutos todas mis explicaciones, y después me exploró las dos rodillas. Resultado:

-tendidinitis rotuliana

-condromalacia rotuliana





Me preguntó si quería correr la maratón de Madrid, le dije que sí, y él no me respondió "estás loco! con la rodilla así a donde quieres ir?!!", simplemente me dijo que mucha mucha paciencia y que ya se vería si podía o no.
Estas lesiones son tediosas pero se superan si se siguen bien los consejos médicos, no queda más remedio.
Ahora a vivir de recuerdos (maratón, esquí, camino de Santiago, ...).

miércoles, 1 de octubre de 2008

POÑERSE AO DÍA

Eso é o que debo de facer con este blog, por que dende a última entrada non parei. Santiago, Sanxenxo, Palas de Rei, Madrid, Vitoria, Madrid, Ciudad Real, Madrid, e por fin onte voltei a Fene, a preparala presentación do proxecto, que supoño será a semana que ven.
Foron moitos lugares, e en todos tiven boas oportunidades de estar cos meus amigos, coa miña familia e con ...(apostamos?).
Esta semana na casa espero ter o tempo suficiente para ir remantando o relato do camiño de Santiago, non vaia ser que José Ángel se me cabree, pois aínda que non falei todavía del, tamén nos acompañou. E do meu periplo pola península. No que espero, que me xurdan boas oportunidades. Ah! e de como a Esperanza lle intentaron roubar o bolso en Madrid, pero non o conseguiron pois levaba un ... queixo de dous kilos!!! Esta rapaza si que sabe ;)

jueves, 18 de septiembre de 2008

TONCETE

Non son capaz de lembrar o día que o coñecín, os recordos son moi vagos, el era compañeiro do meu irmán en arquitectura, e tamén compañeiro de traxecto no bus Fene - A Coruña. Foi dos meus primeiros amigos da universidade, e iso que estaba nun campus distinto. Comezamos a xogar xuntos ao fútbol para pasalas tardes do venres, e pouco a pouco foron convertíndose en sábados e en partidas na pista de Fonte do Campo onde había até 3 ou 4 equipos esperando a entrar. Qué tempos! Nós todavía resistimos, e esa pista algún día levará o noso nome. O de todos.
Dicía que os comezos son borrosos, pero os finais non. Sempre xuntos na praia. O ano pasado o último día que fun bañarme, o día antes de irme a Lyon, fun con el, (a foto do anoitecer é ca fixemos coa súa cámara). Este ano, xa de volta o último día antes de entregalo proxecto estiven con el, na praia, e na súa casa.



Axudoume a maquetar uns planos


Aquí nos felicitamos polo resultado

mentras escoitábamos a Otis Redding, "The dock of de bay",



e nos vacilabamos

"tornillero"
"decorador"
"cuadriculado"
"bohemio"

grazas Toncete.

Aos amigos hai que coidalos, e el faino comigo, así que lle debo unha e mil.

PEREGRINACIÓN

Estoy casi más cansado de mi peregrinación actual que de hacer el camino de Santiago, y eso que aquello fue duro, tanto que todavía me faltan crónicas.

Lunes: Ferrol- Madrid (en bus, 8 horitas)

Martes: entrevista que no tuve porque era festivo en Ciempozuelos, y todos estaban de fiesta, incluídos los taxis, menos en la empresa que me citaba, que por cierto no sabían que en el pueblo donde trabajan hay fiestas),
por la tarde.... Madrid-Vitoria (4h30min, en bus), cena y cama (suelo en realidad) en casa de Matías.

Miércoles: Entrevista por la mañana en Aernnova, para un puesto de cálculo de estructuras en aviones, comer con un colega y
por la tarde .... Vitoria-Madrid (en avión,... es broma!)

Jueves: dormir por la mañana y mandar CV a todo lo que se mueve, ahora a la tarde a quedar con Miguelete y con otro colega, Oscar, de la universidad.

Viernes: Madrid-Ciudad Real, a ver qué se cuece en la Mancha manchega, con Guille, Bea y Espe.

Domingo: Ciudad Real- Madrid

Lunes: entrevista en Madrid, empresa francesa de logística

Acepto comentarios de apoyo :P

martes, 9 de septiembre de 2008

De Burgos a la casa de Heidi. Qué rollo!!

Si hay un día que podamos decir que es el peor, para mi sin duda fue la penúltima etapa, pero esta no se queda muy atrás.
Lluvia.
Nos perdimos a la salida de Burgos, y menos mal que madrugamos. Caía miudiño, pero calaba. Cuando conseguimos encontrar el camino, es decir nos tropezamos con él después de bordear la cárcel, empezamos a tener problemas con las alforjas. En cuanto teníamos ritmo dándonos relevos, pppprrrrrrrr, yeeeeeeeeeee!!!!!(Espe avisando a las ovejas descarriadas) un portabultos se soltaba. El de Miguel, el de Luís, el mío, ... ni una hora y ya habíamos parado 3 veces.
Viento.
La etapa era llana, la noche anterior nos propusimos hacer 100-120 km, a relevos no podía ser muy difícil, pero apareció el Cierzo, un viento que según Catón el Censor era capaz de derribar a un hombre armado o a una carreta. No nos derribó, pero nos desesperó. Los quilómetros no pasaban. Íbamos más fatigados que subiendo puertos, y más despacio. El objetivo se desvanecía. El tiempo transcurría sin cesar y no había forma humana de avanzar. Nos encontrábamos en tierra de nadie.


Los posibles albergues quedaban lejos, muy lejos. Sería otro día largo.
Recta. Viento. Un coche.Subida. Viento. Bajada. Viento.Otro coche. Recta ... En el camino pocas fuentes. En una, el abuelo, "el cierzo mozuelos, así no hay manera, ..."., y negaba con la cabeza Los peregrinos habían desaparecido. Estábamos nosotros y el viento. Nadie más. Nada más.


Oasis
.

"Que bueno sería hacerse una foto con el rótulo de algunos pueblos! por ejemplo: El buro ranero"-Luís. hahaha!!! en un pueblo con ese nombre qué narices va a haber?!
Entramos en Mansilla de Mulas, jajaja!! qué nombre, además tienen un rollo gótico, hahaha!!! "joder con el alcalde del pueblo, que como no sabe lo que es le llama rollo a cualquier cosa".
Estábamos tan agotados que ni fuerzas teníamos de traspasar el portalón del albergue. A lo lejos se veia un poco de césped, y los reflejos de lo que quizá fuese una piscina. Luís y Miguel entraron para ver si había comida, ...
"Yo no quiero decir nada, pero ... tiene muy buena pinta"-miguel. Así no cumpliríamos los quilómetros marcados.
"Es la puta casa de Heidi"- Luís.
"Entrar y mirar, sólo entrar y mirar. El paisano nos dijo que había solo 6 plazas, así que si se nos adelantan nos quedamos sin albergue"- Miguel presionando al pueblo
A mi y a Espe nos convencieron rápido, a José Ignacio les costó mucho más "esa piscina es más pequeña que la de mi tío"... ...
Al final entramos y comimos, y dormimos una siesta de campeonato, y pusimos lavadoras, y al final hasta nos bañamos en la piscina, y comimos pistachos y jugamos a las cartas sobre la hierba. Y también descubrimos el arte moderno, que lo que para unos (por ejemplo el autor) es una escultura de dos peregrinos, para otros es nada más y nada menos que Don Quijote y Sancho Panza que confundiron una Castilla con la otra.

Miguel, que rollo!!!
Una aldea en medio de un desierto, donde las cigüeñas también se relajaban ,para proseguir su camino, al otro lado de la plaza dividida por el rollo. Y donde las estrellas se veían mejor que en ningún sitio, para por fin encontrar el camino marcado por la Vía Láctea.



Qué bien dormimos, en un altillo como Heidi.

Antes de dormir por la noche,
y poco después de la siesta :)


Sonos

Y creo que ese día, hasta soñé que tenía el proyecto listo para presentar, todo impreso, que quién había estado cerca durante mucho tiempo era, ya, importante. Y que la locura de arriesgar a veces tiene premio. Arriesgamos??

viernes, 5 de septiembre de 2008

DIX NEUF HUIT SEPT SIX CINQ QUATRE TROIS DEUX UN ... PROJEEEET



Comeza a conta atrás, nunha semana entregarei o meu Proxecto Fin de Carreira, e a verdade non podedes imaxinar a cantidade de veces que soñei ou tiven pesadelos con esto. Xa está, ou case está. Agora miro para diante e vexo un precipicio, dá medo saltar. Pero se miro para atrás vexo moitos anos de pasalo mal, de todo este tempo só me quedo cos amigos, algunhas clases que mereceron a pena, saber que podo empezar algo e rematalo, ... aínda así desexaría non ter xenreira para aquelas persoas ou institucións que só se miran o embigo. Desexo que deixen de ser importantes para min. Nun mes así será.
Dá medo mirar para adiante, pero máis medo dá facelo cara o pasado.

PD: prometo festa rachada, ábrese lista para quen queira apuntarse

A YEAR OF ADVENTURES

Alineación al centro

Y volvió a pasar
no cumplir el plan,
y uno se pone a pensar
que a lo mejor no hay plan,
que a lo mejor el plan es que ho haya plan,

que a lo mejor el plan es volvernos a encontrar.


Miguelete 02/09/2008

Espero que hagamos todas y cada una (y más aún) de todas estas aventuras juntos.



Moitas grazas!!!

jueves, 4 de septiembre de 2008

3ª ETAPA Sto Domingo de la Calzada- Burgos

Que bien se duerme en el suelo, o que rápido se me pasó la noche. "Buah! en verdat" estaba tan cansado que cenando la noche anterior ya me quedé dormido (hola soy xabi orozco, me recordarán por otras películas como dormir en la discoteca, o dormir en Nice,..), y eso que las sartenadas que nos metimos entre pecho y espalda merecían mucha atención.
Qué puertos, o mejor dicho, que puerto!!! Miguel y Luís lo subieron por la carretera, pero nosotros, el resto, los valientes lo hicimos por el monte, y vaya, bonito era, pero difícil también. Una barbaridad, no recuerdo la cantidad de veces que puse pié en tierra, las veces que tuvimos que subir las bicis entre dos personas, como derrapaba la rueda en el polvo,... pero al final, después del puerto, que bajada!!, un lujo!! yo creo que era un cortafuegos, muy ancha, y rápida, algún tramo técnico.

mi andadura por las tierras del Cid



parece chan, pero non o é, josé ignacio a pé, esperanto detrás montada, coma sempre





-problema de matemáticas: éramos 5 haciendo el camino, en la foto estamos 4, falta josé ignacio. ¿quien saca la foto?
-pues no! un amigote de paco. jose ignacio estaba durmiendo en la terraza de un bar, y acompañado por dos guiris, que le habían robado la mesa

Volvimos a encontrar a Paco, y ....aaaaahhhhgggggg nos robó la última esquina, en el suelo del albergue de Burgos.
La jugada fue:
-Hombre Paco, ya aquí?
-Sí, estoy reventado, me he adelantado de mis colegas (no tiene, es mentira, porque aguantarlo es solo propio de quien merece grandes penitencias) para reservar sitio.
-Muy bien, Y hay plazas o no?
- Nada, es mejor que os vayais. La tía es una maleducada. A nosotros nos da un sitio en el suelo, al lado de la cocina,... una mierda. Yo creo que nos iremos, en cuanto venga el resto, pues hemos quedado aquí.
-Ok.
Miguel y yo nos miramos, está claro que si se van, nosotros dormimos en el suelo, y mas contentos que un tonto con una tiza.
-Buenos días señora.
Buenos días. Si queréis plaza, lo siento, no hay.
- Ya, nos lo ha dicho un compañero. Pero es probable que se vayan a otro sitio, en ese caso podríamos quedarnos a dormir en el suelo, donde ellos lo iban a hacer?
- Es que no paran de marearme! A ver, si no se van a quedar que venga el chico ese y me lo diga!
Salimos
- Oye, Paco, que quiere hablar contigo.
- Dígame.
- Os vais a quedar o no?
- Sí, claro que sí. Como puede pensar que no? Se lo he dicho antes que nos quedábamos aquí.
Miguel y yo nos miramos con cara de asombro.
- Lo siento señora, es mi culpa, lo he interpretado mal. Es amigo mío y supongo que quise escuchar algo que no dijo- yo bajándome los pantalones por un imbécil.

Tirados enfrente al albergue, muy chulo por cierto, mirando a la catedral con cara de desesperación, el día ha sido muy, muy duro.
Acaban de llegar los amigotes de Paco.
- Vaya mierda! aún querrán cobrarnos por dormir en el suelo- Paco.

"me cago en la leche!!!" será hijop***!!!

Buscamos pensión, y el destino tenía las cartas marcadas. Calle Santander, enfrente a un Caixa Galicia.

Como estamos llenos de mierda, y tenemos mucho por hacer nos dividimos en tres grupos. José Ignacio y Luís son los primeros en ducharse y van a comprar. Espe, la segunda y limpia la ropa. Migueloncio y "moi" arreglamos las bicis. Acabamos hasta las narices, que gustar nos gusta, pero había mucho que hacer.

En el sorteo de habitaciones tuve suerte. Me tocó la de 2. Con Miguel. Y en la otra, mientras estábamos dándonos cabezazos con las bicis, y después de comprar, la pareja mejor avenida del camino empezó a hacer la cena, que consistía:
- sandwichs celíacos. con pan plastificado, salchichas, queso, y kepchup.
-sandwichs joséignacianos, con pan, ... y pan... Procedimiento, en una sandwichera celiaca de capacidad dos sandwichs, previo calentamiento, se ponen dos rebanadas de pan de molde marca hacendado, preste atención a no poner una encima de la otra con comida en el interior. Cierre el aparato y espere a que Luís con cara de gilipollas vea el procedimiento! Cuando este se percate, y con el pan ya ligeramente tostado siga el procedimiento de toa la vida.
- batidos, bebidas isotónicas, bollos de chocolate.
- Postre, pistachos.

Ya comidos, y duchados a dormir. Y a soñar con chupar rueda de 5 ciclistas de un equipo italiano, que todos cómodos en sus bicis de carrera, nos llevaron como en butaca a Miguel y a mi, con nuestras alforjas, los chalecos reflectantes y las manos mas negras que el carbón. En ese momento comenzó la caza del ciclista. Que si bien es poco digna, nos ayudaba a ahorrar esfuerzo. "y si les diésemos un relevo?""uff, eso es ya pasarse un poco, mejor chupar rueda y listo".

jueves, 28 de agosto de 2008

Lyon

Fago un alto no camiño, estou en Lyon, na cafetería do FNAC, e vou facer unha compra moi ambiciosa, non o digo pola inversión, nin polo peso material do que levarei, senon porqeu espero ao menos ler a metade dos libros que merco,

de la vie heurese--seneque
fragmentes et aphorismes ---nietzsche
discours de la methode--descartes
l'existentialisme est un humanisme--j.p. sartre
discours sur les passions de l'amour--pascal

etc

botanme do fnac

domingo, 24 de agosto de 2008

AYEGUI-SANTO DOMINGO DE LA CALZADA

2ª etapa, y domingo.

Lo de domingo es muy importante, ya que nos impide aprovisionarnos en los supermercados, así que ... toca gastar

El día empezó mal, y no por nada relacionado con las bicis, ni con el equipaje, ni siquiera es que hubiésemos dormido mal, o no tuviésemos comida para el desayuno (ya he dicho que hacíamos tostadas con la sandwichera celíaca), el caso es que al salir de Ayegui nos encontramos las conocidas bodegas Irache, que por bondad (lo dudo) o publicidad (será eso) tienen una fuente de vino y agua para los peregrinos. Así que a falta de un sol y sombra, tan típico, para empezar el día, un vinito no está mal. Pero ... vaya sorpresa, o vaya fraude , o vaya por dios, pero los domingos no hay vino, supongo que por ser el día del señor, el único válido es el de la misa, y claro, haciendo el camino, tiempo, lo que se dice mucho tiempo, para ir a homilías pues el justito. Así que con la desilusión ni una foto hice (la de abajo no es mía).


Pasamos por Logroño, que es bonito, pero con poco tiempo, lo justo para tomar unas gominolas y volver a arrancar. El sol era de justicia, y como Migueloncio estuvo todo el tiempo dándonos la paliza, la etapa matutina la hicimos un poco larga para llegar a Nájera, que mal no está, y sobretodo por la comilona, siesta y baño en la piscina pública, que nos sentó de maravilla. Muy pijolis nosotros!





La cara de destrozados de estos dos es digna de un fotógrafo mejor, pero ... (sí, era yo el de la cámara!)
Adivinanza, en la foto, la cara de Luís es antes o después de zamparse medio pollo en Nájera? Pista, Luís no es el del torito. Ni la pelirroja.

Después de la siesta, de dejar la grasilla de la cadena por la piscina (la Egpa ya se manchaba antes de montar en la bici, de echo, se rumorea que tiene una disfunción psicológica y se debe a su empatía por los negros, con preferencia por los de Lyon), de camino a Santo Domingo de la Calzada, por un camino que era una pasada de bonico. En dos etapas el paisaje cambió mucho, pero de manera tan pausada que no recuerdo donde dejamos de ver las vides, o donde se transformaron los olivos de un pié en los de tres, y estos en cereal.




Merecido descanso después de tremendas cuestas.





Al final llegamos a Santo Domingo, y como no había sitio en ningun albergue, ni en el suelo, y en la calle empezaba a refrescar y no era plan de hacer lo de Niza, y tamopco hay enchufes públicos para la tostadora nos fuímos a una pensión, con dos camas indivuales, y una doble, y nosotros que éramos 5, así que toco sortearlas. Yo como más viejuno, hice las papeletas, y para demostrar mi profesionalidad e imparcialidad, y lo poco tramposo o pillo que soy, cogí la última y ... me toco dormir en el suelo.

Así que ni vino ni cama. Pero muchas risas.

viernes, 22 de agosto de 2008

Camiño de Pamplona

El camino comenzó hace mucho tiempo, supongo que el mismo día que la maratón. Septiembre 2007 Lyon. Cuando conocí a Miguel. Aunque el día de mi cumpleaños, tras meses sin noticias de Matías (ya se sabe, las focas del mar del norte lo tenían hipnotizado) lo encontré en el MSN, porque yo estaba celebrando tan digna fecha con la pierna en alto, un rotura en el abductor, y un vaso de leche con ibuprofeno (cosas del deporte), y me dijo que me prestaba su bici.
Algún paseo con Miguel por las orillas del Ródano, no sin incidentes, también ayudaron, y no pudiendo dar la vuelta al mundo el Camino de Santiago no es tan mala idea.

Esta es la historia de casi 800 km en 9 días



Así empecé, en el último asiento de un bus, rodeado de quinceañeros que no entendían el placer de dormir, pero a cambio, justo antes de bajarse en León me arrancaron una sonrisa escuchándolos cantar "Caminante no hay camino ..."

Rematei de ler o libro "les quatre cavaliers de l'apocalypse" o día 8/8/2008, camiño de Pamplona, onde me atoparía con José Ignacio, Espe, Luís e Miguelete, pra facelo camiño de Santiago, e sobretodo para ser máis amigos.

A veces pienso que es difícil serlo más, o serlo mejor. Pero se puede, y lo somos. Así que aunque no estuvieron me acordé de Dani, Maziu y Ton.

Pamplona_Ayegui (9/8/8)

Cada uno se llevó sus cosillas, yo mi pan de Palas y un pañuelo para hacerme un foto por Pamplona, José Ignacio droghas para el colacao, Miguel a Espe, y Luís una tostadora. Porque peregrinos sí, pero con clase, que una cosa es dormir en el suelo y otra muy distinta es comer porquerías.
Pamplona fué la ciudad que más me gustó, donde conocimos a Paco una especie de sombra, (su sombra vale por dos nuestras), que nos robaba sitio en los albergues. En el camino se hacen buenas amistades y otras se dejan pasar porque no merecen mucho la pena.
Pamplona respira encierros, y nosotros también. A pesar de la cara de tranquilidad de los dos paisanos del fondo, los toros erán de verdad, tanto que por miedo Miguel iba en bici. Ojo al detalle de mi pañuelo rojillo, y es que salí de casa con lo imprescindible.


En esta foto, podeis comprobar como Luís tienta a lo que parecía en principio una vaquilla (Paca), y que aún durmiendo en los mejores albergues y picando en todos los bares no llegó a toro de lidia (lo adelanté en la subida a O Cebreiro, yo con alforjas y el sólo con sus lorchas). La siguiente foto corresponde al merecido descanso en Cirauqui (cómo cuidan los vascos sus pueblos!) despues de despistar al vacuno.
Ese día dormimos en Ayegui, en un polideportivo, en Estella estaba todo lleno.
Mientras el resto se duchaban, Miguel y yo, por ser los que teníamos el culo menos dolorido (tenemos callo) nos fuímos a comprar a Estella en bici (1km), y mientras el resto calmaba su dolor con una crema de Espe para el culoncio, nosotros devorábamos unas salchichas a la puerta del DIA.

Que nos perdimos, que tuvimos que subir las bicis por escaleras y caminos entre varios, que nos caímos y cosas del estilo las obviamos por evidentes, que si todos lo sabéis y nosotros también, para que decir que somos unos petardos. Pero siempre riéndo, que es lo que tenemos los tontos, con una tiza lo pasamos bomba ;)

jueves, 7 de agosto de 2008

Caminante no hay camino

La última entrada decía algo del estilo

con una media, con una media
con una media, y un calcetín

pues no, con tres pares, que el majo de mi amigo Ton me ha regalado para desearme un buen camino de Santiago. Y es que, al final siempre acabamos los dos juntos mirando al mar, hehehe

Mañana empieza la aventura, que ilusión!!

Durante un tiempo indeterminado este blog no tendrá entradas, aunque espero que en algún lugar pueda conectarme e iros informando de como le va al Equipo Piraña, en plan verano azul.

Un besote pa tos y a correr!!!!

PD: que ganas que ganas!!!


me olvidaba, con tres pares de calcetines y un pan de esos que se dicen de verdad

miércoles, 6 de agosto de 2008

Camino de Santiago


A Pamplona hemos de ir
con una media, con una media
con una media y un calcetín ...

Siempre pensé que iría para hacer un encierro, o para verlo, pero parece ser que no, que iré para hacer algo más espiritual y propio de mi actitud vital, de recogimiento. Será para hacer el camino de Santiago. Así que uniré, no siendo creyente, a los dos únicos santos que me levantan en verano temprano. San Fermín para ver los encierros por TVE, soy un clásico jeje, y Santiago, que el mismo mes me levanta para ir a Compostela a celebrar el día de la patria.

Fermín - Santiago connection

La alineación:

- Un abuelo
- Un gordaco (fanegoso)
- Un celiaco
- Un narcolépsico
- Un miembro de la familia Bolsón (bolsón cerrado)

Parece el principio de un chiste, y seguro que acabará siéndolo

domingo, 3 de agosto de 2008

Bonico, bonico

Claro claro, se non o escribín eu, pero mira, o caso é copiar de quen o fai ben, e neste caso, case que podemos obvialo comentario de que Federico García Lorca é millor ca min, aínda que espero algún comentario do tipo "para gustos colores, no escribes ni de coña mejor que él, pero puede haber algún bizarro suelto por ahí, que opine lo contrario, que ya te digo, hay gente muy rara". Que no meu pequeno corazonciño quedará gravado ;)


Découvrez Paco Ibáñez!


Romance Sonámbulo

Verde que te quiero verde.
Verde viento. Verdes ramas.
El barco sobre la mar
y el caballo en la montaña.
Con la sombra en la cintura
ella sueña en su baranda,
verde carne, pelo verde,
con ojos de fría plata.
Verde que te quiero verde.
Bajo la luna gitana,
las cosas le están mirando
y ella no puede mirarlas.

jueves, 17 de julio de 2008

ESPERANZA, que no egpa

Pues sí, a falta de poco para acabar de escribir el proyecto, me di cuenta de que mi vida necesitaba un cambio radical.

El pensamiento duró sólo unos instantes, pero sus efectos todavía los sufro. A veces la vida te obliga a tomar decisiones drásticas. Izquierda o derecha. Arriba o abajo. Azul clarito o verde amazonas. ...

Estoy pintando mi habitación, verde esperanza.

¿Será esta una decisión vital?¿Habré escogido el camino adecuado? ¿...?

lunes, 14 de julio de 2008

MON FRANÇAIS

E eiquí unha demostración de que a miña estancia polas galias pagou a pena.


Il pleut, oui, c'est très bizarre ici hahaha, mais je suis allé à la plage 4 fois depuis une semaine, et je dois reconnaître que je suis bronzé, mais pas beaucoup, j'utilise de la crème de protection.l

Tous les jours je me lève à huit heures matin, et je travaille dans mon projet, je avance bien, et j'espère le finir ce mois.

Je suis allé au médecin, il m'a dit que j'ai un roture fibrillaire à l'abducteur, mais que dans trois semaines je peux commencer à faire un peu de sport ;). L'hématome c'est pas grave, en fait, il m'a donné une pommade et elle a presque disparu. Ma jambe est si belle comme avant hahaha!

Hier après midi je suis allé à la plage avec mes amis, il a fait doux, l'eau était très bonne, c'etait la première foi que je me baignais, humm. J'ai un livre qui acheté à lyon en français, "les quatre cavaliers de l'apocalypse", c'est un roman d'un écrivain espagnol, Blasco Ibañez (1917), et je lis tout les jours un petit.


Uff, c'est un peu tard, je vais continuer à faire des calculs.

lunes, 7 de julio de 2008

MA VOITURE

O meu coche é todo un clásico. Tanto que supera en idade a algúns lectores deste blog, quizáis á maioría. É un Golf, serie 2, a verdade que non sei máis datos técnicos, ..., si, é de cor vermella ;)
Antes foi da miña nai, e agora o uso eu. Dáme moi bo servizo. Hoxe falo del, xa que facía días que non o vía. O venres fun á homenaxe dun amigo árbitro que se retiraba, colgaba o silbato, e a pesar de que non tiña ningunha intención de saír de festa ao final lieime, e deixei a bala vermella en Ferrol, eu voltei en taxi pra casa. Xa sabedes, ante todo precaución. O sábado ía ir por el, pero despois da praia, saín outra vez por Ferrol, e de novo, non estaba en condicións para traelo á casa. E onte resaca, así que a durmir. Finalmente hoxe recuperei a miña xoia. É un tanque. Ten case tantos anos coma min e dá menos problemas hahaha! vaia que vai menos ao taller que eu ao médico.
Espero ir a Santander a finais de xullo, e de ir gustaríame facelo nel. É un coche ideal para viaxar.



A foto non é do meu, pero é o mesmo modelo, agás as llantas, que ten só un espello, que máis que vermello é rosa e que non brila nin de coña, na porta algun raiazo, ... pero de lonxe seguro que os confundides