Tralos cristais, a cor vermella do que soñei, do que algún día foi meu e tornou en rosa. No pensamento, a ecuación. Cada día se alonxa máis, poucas as posibilidades de recuperalo. Nada máis honroso que unha morte digna. Nada máis triste que lonxe da terra. Pero, cal era a súa terra?
Dame por pensar que foron moitos os galegos que acolá marcharon. Traballaron arreo. As súas mans, endurecidas polo esforzo ,de manter á familia na Galiza, templaron o aceiro, forxaron as máquinas daquel futuro, o noso presente. Era do pobo e foi creado polo pobo. Por eso tanto o apreciaba. Resultón, pero nada presuntuoso. Era fiable, e estaba garantido polos que o fixeron, porque eles eran os que o usaban.
Dame por pensar que foron moitos os galegos que acolá marcharon. Traballaron arreo. As súas mans, endurecidas polo esforzo ,de manter á familia na Galiza, templaron o aceiro, forxaron as máquinas daquel futuro, o noso presente. Era do pobo e foi creado polo pobo. Por eso tanto o apreciaba. Resultón, pero nada presuntuoso. Era fiable, e estaba garantido polos que o fixeron, porque eles eran os que o usaban.
O coche do pobo.
INXUSTIZA
Para unos la injusticia es que tú cobres más que él por el mismo trabajo.
Para otros que tú pagues menos por un mismo producto.
Para los que no te conocen, que te juzguen.
Para los que conoces, su indiferencia.
Para unos, la envidia del vecino.
Para otros, los bienes del compañero.
...
Mientras tanto, en la Plaza Mayor, un hombre se lamenta.
El barrendero le niega una bolsa de plástico para guarecerse de la lluvia, y a su lado, uno como él (uno de los nuestros) protege su castillo de 3 cartones con una.
Así que, lo único injusto, es que tú y yo nos acostamos cada noche en una cama caliente, y otros afilan cuchillos por una bolsa.
Para otros que tú pagues menos por un mismo producto.
Para los que no te conocen, que te juzguen.
Para los que conoces, su indiferencia.
Para unos, la envidia del vecino.
Para otros, los bienes del compañero.
...
Mientras tanto, en la Plaza Mayor, un hombre se lamenta.
El barrendero le niega una bolsa de plástico para guarecerse de la lluvia, y a su lado, uno como él (uno de los nuestros) protege su castillo de 3 cartones con una.
Así que, lo único injusto, es que tú y yo nos acostamos cada noche en una cama caliente, y otros afilan cuchillos por una bolsa.
7 comentarios:
Gran montaje del video, muy muy bueno.
Un abrazo Javi, te esperamos en casa por navidad.
grazas amigo, espero poder ir á cea de nadal, volo confirmo esta semana.
apertas!!
nmoi bon. Apertas
Con ese obituario qeu lle fixeches ao coche pode que se se enteran os de Prisa te contraten, xa te veríamos na última páxina de El País firmando artigos. Bicos
Ten razón papa, é unha pena que os do Pais non sepan de ti, emotivo, brillante, e ben escrito.
Bicosssss e apertassss dende a Galiza.
psssssssst, esta bien, resultón diría yo.
como botaba en falta a crítica de Gala, con esa indiferencia de quen é molestado para atender a un novel, pssst, é o resume da súa literatura.
apertas, vou á Galiza dende o 26 até o 4
Publicar un comentario