Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

jueves, 18 de septiembre de 2008

TONCETE

Non son capaz de lembrar o día que o coñecín, os recordos son moi vagos, el era compañeiro do meu irmán en arquitectura, e tamén compañeiro de traxecto no bus Fene - A Coruña. Foi dos meus primeiros amigos da universidade, e iso que estaba nun campus distinto. Comezamos a xogar xuntos ao fútbol para pasalas tardes do venres, e pouco a pouco foron convertíndose en sábados e en partidas na pista de Fonte do Campo onde había até 3 ou 4 equipos esperando a entrar. Qué tempos! Nós todavía resistimos, e esa pista algún día levará o noso nome. O de todos.
Dicía que os comezos son borrosos, pero os finais non. Sempre xuntos na praia. O ano pasado o último día que fun bañarme, o día antes de irme a Lyon, fun con el, (a foto do anoitecer é ca fixemos coa súa cámara). Este ano, xa de volta o último día antes de entregalo proxecto estiven con el, na praia, e na súa casa.



Axudoume a maquetar uns planos


Aquí nos felicitamos polo resultado

mentras escoitábamos a Otis Redding, "The dock of de bay",



e nos vacilabamos

"tornillero"
"decorador"
"cuadriculado"
"bohemio"

grazas Toncete.

Aos amigos hai que coidalos, e el faino comigo, así que lle debo unha e mil.

PEREGRINACIÓN

Estoy casi más cansado de mi peregrinación actual que de hacer el camino de Santiago, y eso que aquello fue duro, tanto que todavía me faltan crónicas.

Lunes: Ferrol- Madrid (en bus, 8 horitas)

Martes: entrevista que no tuve porque era festivo en Ciempozuelos, y todos estaban de fiesta, incluídos los taxis, menos en la empresa que me citaba, que por cierto no sabían que en el pueblo donde trabajan hay fiestas),
por la tarde.... Madrid-Vitoria (4h30min, en bus), cena y cama (suelo en realidad) en casa de Matías.

Miércoles: Entrevista por la mañana en Aernnova, para un puesto de cálculo de estructuras en aviones, comer con un colega y
por la tarde .... Vitoria-Madrid (en avión,... es broma!)

Jueves: dormir por la mañana y mandar CV a todo lo que se mueve, ahora a la tarde a quedar con Miguelete y con otro colega, Oscar, de la universidad.

Viernes: Madrid-Ciudad Real, a ver qué se cuece en la Mancha manchega, con Guille, Bea y Espe.

Domingo: Ciudad Real- Madrid

Lunes: entrevista en Madrid, empresa francesa de logística

Acepto comentarios de apoyo :P

martes, 9 de septiembre de 2008

De Burgos a la casa de Heidi. Qué rollo!!

Si hay un día que podamos decir que es el peor, para mi sin duda fue la penúltima etapa, pero esta no se queda muy atrás.
Lluvia.
Nos perdimos a la salida de Burgos, y menos mal que madrugamos. Caía miudiño, pero calaba. Cuando conseguimos encontrar el camino, es decir nos tropezamos con él después de bordear la cárcel, empezamos a tener problemas con las alforjas. En cuanto teníamos ritmo dándonos relevos, pppprrrrrrrr, yeeeeeeeeeee!!!!!(Espe avisando a las ovejas descarriadas) un portabultos se soltaba. El de Miguel, el de Luís, el mío, ... ni una hora y ya habíamos parado 3 veces.
Viento.
La etapa era llana, la noche anterior nos propusimos hacer 100-120 km, a relevos no podía ser muy difícil, pero apareció el Cierzo, un viento que según Catón el Censor era capaz de derribar a un hombre armado o a una carreta. No nos derribó, pero nos desesperó. Los quilómetros no pasaban. Íbamos más fatigados que subiendo puertos, y más despacio. El objetivo se desvanecía. El tiempo transcurría sin cesar y no había forma humana de avanzar. Nos encontrábamos en tierra de nadie.


Los posibles albergues quedaban lejos, muy lejos. Sería otro día largo.
Recta. Viento. Un coche.Subida. Viento. Bajada. Viento.Otro coche. Recta ... En el camino pocas fuentes. En una, el abuelo, "el cierzo mozuelos, así no hay manera, ..."., y negaba con la cabeza Los peregrinos habían desaparecido. Estábamos nosotros y el viento. Nadie más. Nada más.


Oasis
.

"Que bueno sería hacerse una foto con el rótulo de algunos pueblos! por ejemplo: El buro ranero"-Luís. hahaha!!! en un pueblo con ese nombre qué narices va a haber?!
Entramos en Mansilla de Mulas, jajaja!! qué nombre, además tienen un rollo gótico, hahaha!!! "joder con el alcalde del pueblo, que como no sabe lo que es le llama rollo a cualquier cosa".
Estábamos tan agotados que ni fuerzas teníamos de traspasar el portalón del albergue. A lo lejos se veia un poco de césped, y los reflejos de lo que quizá fuese una piscina. Luís y Miguel entraron para ver si había comida, ...
"Yo no quiero decir nada, pero ... tiene muy buena pinta"-miguel. Así no cumpliríamos los quilómetros marcados.
"Es la puta casa de Heidi"- Luís.
"Entrar y mirar, sólo entrar y mirar. El paisano nos dijo que había solo 6 plazas, así que si se nos adelantan nos quedamos sin albergue"- Miguel presionando al pueblo
A mi y a Espe nos convencieron rápido, a José Ignacio les costó mucho más "esa piscina es más pequeña que la de mi tío"... ...
Al final entramos y comimos, y dormimos una siesta de campeonato, y pusimos lavadoras, y al final hasta nos bañamos en la piscina, y comimos pistachos y jugamos a las cartas sobre la hierba. Y también descubrimos el arte moderno, que lo que para unos (por ejemplo el autor) es una escultura de dos peregrinos, para otros es nada más y nada menos que Don Quijote y Sancho Panza que confundiron una Castilla con la otra.

Miguel, que rollo!!!
Una aldea en medio de un desierto, donde las cigüeñas también se relajaban ,para proseguir su camino, al otro lado de la plaza dividida por el rollo. Y donde las estrellas se veían mejor que en ningún sitio, para por fin encontrar el camino marcado por la Vía Láctea.



Qué bien dormimos, en un altillo como Heidi.

Antes de dormir por la noche,
y poco después de la siesta :)


Sonos

Y creo que ese día, hasta soñé que tenía el proyecto listo para presentar, todo impreso, que quién había estado cerca durante mucho tiempo era, ya, importante. Y que la locura de arriesgar a veces tiene premio. Arriesgamos??

viernes, 5 de septiembre de 2008

DIX NEUF HUIT SEPT SIX CINQ QUATRE TROIS DEUX UN ... PROJEEEET



Comeza a conta atrás, nunha semana entregarei o meu Proxecto Fin de Carreira, e a verdade non podedes imaxinar a cantidade de veces que soñei ou tiven pesadelos con esto. Xa está, ou case está. Agora miro para diante e vexo un precipicio, dá medo saltar. Pero se miro para atrás vexo moitos anos de pasalo mal, de todo este tempo só me quedo cos amigos, algunhas clases que mereceron a pena, saber que podo empezar algo e rematalo, ... aínda así desexaría non ter xenreira para aquelas persoas ou institucións que só se miran o embigo. Desexo que deixen de ser importantes para min. Nun mes así será.
Dá medo mirar para adiante, pero máis medo dá facelo cara o pasado.

PD: prometo festa rachada, ábrese lista para quen queira apuntarse

A YEAR OF ADVENTURES

Alineación al centro

Y volvió a pasar
no cumplir el plan,
y uno se pone a pensar
que a lo mejor no hay plan,
que a lo mejor el plan es que ho haya plan,

que a lo mejor el plan es volvernos a encontrar.


Miguelete 02/09/2008

Espero que hagamos todas y cada una (y más aún) de todas estas aventuras juntos.



Moitas grazas!!!

jueves, 4 de septiembre de 2008

3ª ETAPA Sto Domingo de la Calzada- Burgos

Que bien se duerme en el suelo, o que rápido se me pasó la noche. "Buah! en verdat" estaba tan cansado que cenando la noche anterior ya me quedé dormido (hola soy xabi orozco, me recordarán por otras películas como dormir en la discoteca, o dormir en Nice,..), y eso que las sartenadas que nos metimos entre pecho y espalda merecían mucha atención.
Qué puertos, o mejor dicho, que puerto!!! Miguel y Luís lo subieron por la carretera, pero nosotros, el resto, los valientes lo hicimos por el monte, y vaya, bonito era, pero difícil también. Una barbaridad, no recuerdo la cantidad de veces que puse pié en tierra, las veces que tuvimos que subir las bicis entre dos personas, como derrapaba la rueda en el polvo,... pero al final, después del puerto, que bajada!!, un lujo!! yo creo que era un cortafuegos, muy ancha, y rápida, algún tramo técnico.

mi andadura por las tierras del Cid



parece chan, pero non o é, josé ignacio a pé, esperanto detrás montada, coma sempre





-problema de matemáticas: éramos 5 haciendo el camino, en la foto estamos 4, falta josé ignacio. ¿quien saca la foto?
-pues no! un amigote de paco. jose ignacio estaba durmiendo en la terraza de un bar, y acompañado por dos guiris, que le habían robado la mesa

Volvimos a encontrar a Paco, y ....aaaaahhhhgggggg nos robó la última esquina, en el suelo del albergue de Burgos.
La jugada fue:
-Hombre Paco, ya aquí?
-Sí, estoy reventado, me he adelantado de mis colegas (no tiene, es mentira, porque aguantarlo es solo propio de quien merece grandes penitencias) para reservar sitio.
-Muy bien, Y hay plazas o no?
- Nada, es mejor que os vayais. La tía es una maleducada. A nosotros nos da un sitio en el suelo, al lado de la cocina,... una mierda. Yo creo que nos iremos, en cuanto venga el resto, pues hemos quedado aquí.
-Ok.
Miguel y yo nos miramos, está claro que si se van, nosotros dormimos en el suelo, y mas contentos que un tonto con una tiza.
-Buenos días señora.
Buenos días. Si queréis plaza, lo siento, no hay.
- Ya, nos lo ha dicho un compañero. Pero es probable que se vayan a otro sitio, en ese caso podríamos quedarnos a dormir en el suelo, donde ellos lo iban a hacer?
- Es que no paran de marearme! A ver, si no se van a quedar que venga el chico ese y me lo diga!
Salimos
- Oye, Paco, que quiere hablar contigo.
- Dígame.
- Os vais a quedar o no?
- Sí, claro que sí. Como puede pensar que no? Se lo he dicho antes que nos quedábamos aquí.
Miguel y yo nos miramos con cara de asombro.
- Lo siento señora, es mi culpa, lo he interpretado mal. Es amigo mío y supongo que quise escuchar algo que no dijo- yo bajándome los pantalones por un imbécil.

Tirados enfrente al albergue, muy chulo por cierto, mirando a la catedral con cara de desesperación, el día ha sido muy, muy duro.
Acaban de llegar los amigotes de Paco.
- Vaya mierda! aún querrán cobrarnos por dormir en el suelo- Paco.

"me cago en la leche!!!" será hijop***!!!

Buscamos pensión, y el destino tenía las cartas marcadas. Calle Santander, enfrente a un Caixa Galicia.

Como estamos llenos de mierda, y tenemos mucho por hacer nos dividimos en tres grupos. José Ignacio y Luís son los primeros en ducharse y van a comprar. Espe, la segunda y limpia la ropa. Migueloncio y "moi" arreglamos las bicis. Acabamos hasta las narices, que gustar nos gusta, pero había mucho que hacer.

En el sorteo de habitaciones tuve suerte. Me tocó la de 2. Con Miguel. Y en la otra, mientras estábamos dándonos cabezazos con las bicis, y después de comprar, la pareja mejor avenida del camino empezó a hacer la cena, que consistía:
- sandwichs celíacos. con pan plastificado, salchichas, queso, y kepchup.
-sandwichs joséignacianos, con pan, ... y pan... Procedimiento, en una sandwichera celiaca de capacidad dos sandwichs, previo calentamiento, se ponen dos rebanadas de pan de molde marca hacendado, preste atención a no poner una encima de la otra con comida en el interior. Cierre el aparato y espere a que Luís con cara de gilipollas vea el procedimiento! Cuando este se percate, y con el pan ya ligeramente tostado siga el procedimiento de toa la vida.
- batidos, bebidas isotónicas, bollos de chocolate.
- Postre, pistachos.

Ya comidos, y duchados a dormir. Y a soñar con chupar rueda de 5 ciclistas de un equipo italiano, que todos cómodos en sus bicis de carrera, nos llevaron como en butaca a Miguel y a mi, con nuestras alforjas, los chalecos reflectantes y las manos mas negras que el carbón. En ese momento comenzó la caza del ciclista. Que si bien es poco digna, nos ayudaba a ahorrar esfuerzo. "y si les diésemos un relevo?""uff, eso es ya pasarse un poco, mejor chupar rueda y listo".