Comeza a conta atrás, nunha semana entregarei o meu Proxecto Fin de Carreira, e a verdade non podedes imaxinar a cantidade de veces que soñei ou tiven pesadelos con esto. Xa está, ou case está. Agora miro para diante e vexo un precipicio, dá medo saltar. Pero se miro para atrás vexo moitos anos de pasalo mal, de todo este tempo só me quedo cos amigos, algunhas clases que mereceron a pena, saber que podo empezar algo e rematalo, ... aínda así desexaría non ter xenreira para aquelas persoas ou institucións que só se miran o embigo. Desexo que deixen de ser importantes para min. Nun mes así será.
Dá medo mirar para adiante, pero máis medo dá facelo cara o pasado.
PD: prometo festa rachada, ábrese lista para quen queira apuntarse
Dá medo mirar para adiante, pero máis medo dá facelo cara o pasado.
PD: prometo festa rachada, ábrese lista para quen queira apuntarse

3 comentarios:
Joer, tres posts desde la ultima vez que vine, que fue hace nada, estas a currar en el proyecto o a publicar en el blog?
Animo que ya falta menos, te iba a decir que igual cuando acabes ibas a extrañar la vida universitaria, pero la verdad, siendo realista y que por experiencia propia, eso de que los mejores años son los universitarios no se quien lo ha inventado: curras 6 dias a la semana minimo, tienes 10 jefes distintos cada año, cada pocos meses empacho de examenes y aun encima no te cobran !!!.
home,cobrar si me cobraban, que as matrículas as pagamos case todos.
Pero se a cobrar te refires en sentido amplo da palabra, pois ostias tamén levei...
:D
enhorabuena por acabar...verás como no echarás de menos nada nada la escuela.....
mucha suerte para la defensa!!!!
Publicar un comentario