Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

sábado, 15 de diciembre de 2007

LA FÊTE DE LES LUMIÉRES (A festa das luces)

Aproveito o tempo morto en Barcelona para engadir cousas novas ao blog, en fin, será o meu destino estar nos aeroportos mínimo 10 horas :(. Pero por fin vou á casa, e vou comoer peixe, que deso en Lyon 'rien de rien', humm.

Estivemos de festa en Lyon, e había moitísima xente, pero en cambio non vimos charangas, nin o tiro, nin autos de choque, nin tiovivos, nada. Só unha noria, e mil postos de kebabs. Aínda así, foi impresionante, un broche ideal para rematar o segundo día en Alpe d'Huez.


jueves, 13 de diciembre de 2007

ALPE D'HUEZ 2

Hemos vuelto al Alpe d'Huez, parece ser que en Deux Alpes no estaban todas las pistas abiertas y para aprender es un poco peor. En mi grupo de debutantes éramos sólo 4, así que hemos aprovechado mucho el tiempo con el monitor para mejorar nuestra técnica, claro está que nuestro margén de mejora es infinito...
Al final de la tarde bajé dos veces por una pista azul, y vaya me comí dos leches de las que hacen época, incluído mortal, jajaja!! pero no he hecho la cuña en ningún momento.
Me lo he pasado como los niños, increíble.

El día fue impresionante, despues de pasar por cerca de Grenoble comenzó a nevar, parecía un cuento de navidad, y la subida a la estación amaneciendo era espectacular. Antes de la clase el monitor tenía ganas de un café y nos invitó, Jose Ignacio y yo pensamos que es para ligarse a una noruega, que la verdad vale más de un café.

Había tanta nieve y era tan blanda que cuando caíamos parecía que nos hundíamos en las nubes. Hizo sol toda la tarde así que espero que estas sean mis primeras vacaciones de navidad moreno ;)

lunes, 10 de diciembre de 2007

ESQUÍOS e ANOITECER

Preto de onde vivo hai un parque moi grande, Tete d'Or, pero para ver os esquíos non teño que saír da miña habitación, bástame con querer respirar aire fresco, así como a 2-3 ºC ;)



Aquí ás 5:00 xa se fai noite, a verdade é que me costa un pouco acostumarme, uff, menos mal que ao final non marchei a Noruega:

miércoles, 5 de diciembre de 2007

ALPE D'HUEZ

Estes días estou bastante atarefado, así que a crónica da miña primeira clase de esquí vai ser moi escueta.
31€ nos costou ir e voltar (obvio) + forfait + 3 horas con monitor = chollazo, e ademáis nos Alpes, que aí estivemos subindo as 21 curvas míticas do Alpe d'Huez, en bus, eso si, pero impresiona.
Neve non había moita, pero si a suficiente como para darnos algún bo golpe, que xa se sabe que os xoves de agora so aprendemos a paos ;)
Vos deixo unha montaxe en formato video, algo cutrilla, pero para saír do paso ben vale.
Ah, e para o sábado próximo, máis, Les Deux Alpes.

lunes, 3 de diciembre de 2007

ADOLFO ROS

Esta entrada é unha homenaxe a aqueles que correron a Media Maratón Volta á Ría de Ferrol, Memorial Adolfo Ros, e en particular aos que coñezo:
o meu tío Chiruco, un auténtico crack e exemplo para o meu irmán e pra min, cos nosos amigos de Pontevedra
o meu amigo Ton (Toncete), que a acabou moi ben, como eu xa sabía, estaba claro que apostaba a cabalo gañador
por último ao meu irmán Juan, que saca tempo de onde non o hai para adestrar, e que sufrindo moito a acabou cun tempo que non é o millor del, pero tampouco é malo, e seguro que na próxima batirá marca




A presentación está feita con fotos roubadas dun blog da peña de Fonte Do Campo, feitas polos Fer, un tiña a cámara e o outro as gominolas ;). Ala!! aí queda eso, e se non están de acordo os autores que me denuncien á SGAE jajaja!!!

jueves, 29 de noviembre de 2007

VISITA!!!

Pois si, fai moito que non escribo, e é porque tiven visita, viñeron a verme Dani e Manolo, dous colegas da uni, e de paso fixeron que ese acento galaico-gabacho que teño se achegue un pouco máis ao galego, sobretodo pensando nas próximas datas cando volte a casa e teña que aguantar as bromas dos amigos ;))
Visitamos a cidade, saimos de festa e eles o luns foron a esquiar aos Alpes, unha pasada, din.


visitaron á raíña de Inglaterra:




e tamén intentamos durmir cos cantos de serea:




Unha aperta moi grande amigos, e GRAZAS pola visita.

viernes, 16 de noviembre de 2007

TEMPERATURES


Poño esta imaxe copiada dunha web, e creo que os comentarios sobran frrffrrrrrfrr...

jueves, 15 de noviembre de 2007

Primeiro día de Chateux

Como es imposible escribir todo lo que hemos hecho, y con el paso de los días me he ido olvidando de algunos detalles, os voy a resumir lo más interesante.
El primer día visitamos dos castillos, por la mañana el de Chambord y por la tarde el de Cheverny.
El castillo de Chambord, es quizás el que desde fuera más impresiona. Está situado en medio de un bosque, y fue mandado construir por Françoise I, en el que vivió sólo 72 días de sus 32 años de reinado. Fue pensado como albergue de caza, pero se les fue la mano, y construyeron el castillo más grande de los que hemos visto (156m de longuitud, 56 de altura, 72 escaleras, 282 chimeneas y 426 habitaciones en total). Se destacan sus escaleras de caracol, obra probablemente de Leonardo da Vinci.
Este castillo está en mi opinión muy desaprovechado. No hay casi ninguna habitación amueblada como la tenían sus antiguos habitantes, es difícil ponerse en situación. Y es tal el descaro, que nada más entrar, 6,50€ tarifa reducida, ves un coche en el medio del patio que pone "made in chambord", por si no bastara con esto, algunas de las habitaciones en vez de decorarlas de manera que nos hiciésemos una idea de la vida allí, las llenan de artilugios, vinos, patés,... echos en la región. Vaya, que en vez de ver un castillo por dentro parecía que estábamos en un centro
De todas formas, merece la pena visitarlo, aunque sólo sea por las vistas.
Ah!! me olvidaba, aquí he encontrado un libro, "El turno del escriba", uno de esos libros libres, que lo lees y después lo dejas por ahí suelto, para que otra persona lo vuelva a leer. Así que la verdadera historia no es la que cuenta el libro, sino la de él. Hay una web donde se puede ver por donde ha ido. Mañana o pasado entro y pongo donde lo he encontrado. Estaba sobre una mesa, en la habitación del Duque de Bourdeaux, conde de Chambord, que estuvo a puntísimo de ser rey de Francia, pero que por no querer gobernar con la bandera tricolor, en vez de la blanca real, se quedó a dos velas.

Después de visitar éste, nos fuimos al de Cheverny, os suena? no os recuerda a algún cómic? y comimos en sus jardines, que eran impresionantes, con esos colores del otoño. Yo esos días estaba como que muy sensible ;)














lunes, 5 de noviembre de 2007

Les chateaux, mes amis et moi

La semana pasada he estado de viaje, si. En el INSA teniamos una semanita de vacaciones, y teniamos tres opciones:

1.- volver a casa, humm, en fin, que nos tienen muy vistos y nosotros a ellos también, así que no.
2.- quedarnos en Lyon, ufff, que pereza
3.- viajar

Hemos ido de chateaux (castelos en cristián), al valle del río Loira, que queda más o menos en el medio de la Francia. El plan inicial era muy ambicioso, pretendíamos ver 3 castillos al día!! Que barbaridad!!! Evidentemente no fuimos capaces.

Situémonos, Francia:


salimos el martes en dos coches alquilados, de Lyon a Tours, a eso de las 14:30, después de rompernos la cabeza para conseguir pagarlos, y es que no me funcionaba ninguna de las tarjetas de crédito, a quien le funcionaban no tenia 25 años o más de uno de carnet, y quien tenía todo se había dejado el carnet en España. No aceptaban dinero en metálico, ni cheques, ni visa-electrón,... parecía que no íbamos a salir, pero al fin...nos fuimos. José Ángel pago los dos con su trajeta que sí valía.
El viaje de ida fue tranquilo, 5 horitas con descanso, despiste y salida por donde no era, y búsqueda del albergue, que vaya, en el pueblo estaba, pero...para bajar o era en coche o no había manera.


He aquí una foto de Tours:


Los conductores, José Ángel y moi. La pongo para que veais que habíamos hecho la compra, y que de la bolsa saco comida, o algo para beber, no recuerdo ;) y para que mis padres se tranquilicen, que no estoy en los huesos jejeje!!
Los albergues son como son, y por 13 euros no puedes pedir el baño en la puerta de la habitación, así que por la noche teníamos que salir de la casa donde dormiamos para mear, e ahí José Enrique y los urinarios:
La mañana del miércoles dimos una vueltecilla por Tours y compramos la comida para todo el día, sincronizamos los relojes...

... y a andar.

viernes, 26 de octubre de 2007

UNHA NOITE DE CONCERTO

Lyon ofrece moitas posibilidades culturais con prezos moi bos para os estudantes, e unha destas son os concertos. Así que animados por Amador, un fenómeno que está sempre ao tanto, fumos el, Santi e máis eu a escoitar á Osquestra Nacional de Lyon. Dirixida por Jun Markl e coa participación, non moi afortunada, da violinista Akiko Yamada.


O millor do concerto foi Amador, porqué? Este compañeiro ten feito até décimo de piano, a súa cultura musical é vastisíma, e é quen de orientarnos sobre cómo vai ser, cales son as partes nas que debemos prestar máis atención, nos fala un pouco do director, da orquestra, da obra, as circunstancias nas que foi creada, e o que quere expresar. Amador = Argenta de Lyon







miércoles, 24 de octubre de 2007

A T1 existe...EU TAMÉN!!

Vaia, levaba unha morea de tempo sen escribir. Tanto que tiven que buscar a dirección en google do blog. Sei que é lamentable pero teño unha desculpa: estiven soñando.
Por se esta desculpa non vos convence, teño outra: non tiven tempo, entre o ordenador averiado, coñecer a cidade, a xente, comer algún crepes (filloas que lles chamamos na miña casa)e cumprimentar unha cantidade de papeis fóra do normal.
Como estou seguro que esta desculpa non vos vai valer, teño outra: algún dos soños que tiven na primeira desculpa se están a cumprir. Si.
Aquí naceu Antoine de Saint-Exupéry, e quero crer que nese neno que xogaba na praza de Bellecour, a peonil máis grande de Europa, naceu tamén Le Petit Prince.




Voici mon secret. Il est très simple: on ne voit bien qu'avec le cœur. L'essentiel est invisible pour les yeux.
E eiquí o meu segredo. É moi simple: só co corazón se pode ver ben. O esencial é invisible aos ollos.

Quizais tiven que marchar lonxe na procura do esencial, quizais o esencial é a distancia, quizais ... o que busque nunca o atope, pero no camiño Lyon vai deixar unha morea de imaxes e persoas.

Esta foto é do pasado sábado, que estivemos en Annecy, un pobo que paga a pena visitar, a uns 50 km de Xenebra, a pesar dos problemas que tivemos coa folga no sector ferroviario.




Os que están sentados son os meus amigos, pero xa vos falarei deles noutro momento.
Agora voume para a cama, que mañan ha de ser un día tamén moi longo, 12 do mediodía a xente marcha pra comer, así que facédevos unha idea da hora á que se erguen ;)

martes, 25 de septiembre de 2007

LA T1 EXISTEEEEE!!!!!!

La T1 existe!!!!

SÍ sí, la T1 existe, está cerca de la T4, que ahora parece que tiene más caché, que si no aterrizas en ella no eres nadie. Que sólo tienes personalidad si la amas o la odias. Pues la T1 existe, y coño!!! Hay gente. Quién lo diría.

De momento no he podido hacer nada, ni siquiera empezar a crear el blog tan prometido, pues la conexión me falla, así que en vez de una foto os pongo esto:

Ya ya!! Esperabais una imagen de Madrid, o del otoño en Lyon, o mi careto en el avión,… pero es lo que hay.

Así que sentaros e imaginar.

Salí de casa a las 15:00 horas zulú (esto lo vi en JAG), después de ultimar preparativos por la mañana con Toncete (por cierto, no encontré enchufes así que las películas las veré en mi nueva casa). Calor, mucho calor. Yo iba abrigado, era una cuestión de peso, es decir, de aligerar el peso de las maletas jajaja! En el aeropuerto de A Coruña, aún con lo abrigado que estaba tuvimos que pagar un recargo de 9 eurazos por pasarme 1kg en la maleta facturada. Flipar!! En ese momento me acordé de los chorizos que dejaba en casa, a cuanto me saldría el kilo?? (Pregunta para los de letras, jajaja!!)

De Coruña nada resaltable, ni siquiera vi a mis padres echar la lagrimilla, me-cago-en-to!! Jo! Como se ha quedado mi ego, supongo que el tiempo todo lo cura.

Y casi sin quererlo, después de echar una cabezadita en el avión llegué a Madrid. Con mis maletones, solo me faltaba la boina! En cuanto los cogí hice el trasvase de ropa, a la de mano, juro que no vuelvo a pagar 9 € por un kilo. Salgo de la zona donde se recoge el equipaje y le pregunto a un amable guardia civil dónde está la consigna, me mira, mira las maletas, mira a su parejita (también de verde), y me dice “saliendo a la izquierda”, “muchas gracias señor agente”. Voy a donde me dice, y nada, que cabrón, vio mis pegatas y las estrellas dibujadas en el equipaje y me tomó por batasuno, vaya, que me vaciló o era un marciano con las antenas camufladas bajo el tricornio, o bien era disléxico , que tal y como andan las fuerzas armadas españolas no me extraña en absoluto. Doy un par de vueltas y encuentro la consigna. El paisano que me atiende un fenómeno, me caló a la primera. Se me puso a hablar en gallego! coño! Me emocioné, jajaja! Debo tener un acentazo, jejeje!

Pillo el metro y me voy a casa de mi tía Marta, saludo a la familia (Beatriz y Rocío, Lucía amiga de Rocío, Pepe) y a comer!!! Que cena más buena, de ese jamón no pruebo yo en meses. Si lo sé no voy, me han creado una necesidad… soy jamóndependiente, sniff!!

Después conozco a unos amigos de mi prima, muy majos. Ojo! Mi prima es guapísima, pero el que tenga algún tipo de intención pasará un riguroso examen, humm! No me vale cualquiera.

Y al final me trae a la T1. Que placer hablar con ella. Aiiii! Que me pongo melancólico.

A estas horas (02:14) ya no estoy tan cagadito de miedo, jejeje! Es que tengo un sueño tremendo. Ehhhhhhhhhhh! Y esas dos chicas!! Que guapas, a dónde irán, en fin chic@s os dejo, me acabo de desvelar…

02:22, he vuelto, se ha ido… Estamos de concierto!! En la cafetería, dos chicos están afinando las guitarras. Ya sabía yo que con eso de la música se podía ligar.

02:23, siguen afinando. Ah! Silban: “The dock of de Bay”. Mola!!

02:29, sms de toncete ;)

02:32, por qué será que a determinadas horas da noite hai mulleres que perden toda a súa simpatía, supoño que algo terá que ver o feito de ver como o “beicon” se lle escorrega pola meixela.

02:36, por qué será que certas mulleres recobran toda a súa simpatía nada máis deixan de comer un bocata de “beicon”, será porque é alta, delgada, loira, proporcionada (jajajaja!!), e ten escote que non ensina pero suxire.

02:37, por qué será que perdeu de novo toda a gracia, será porque acabo de comprobar que non lle operaron das amígdalas, jo!! Como bosteza!!!

02:38, os das guitarras empezan a afinar. Esta non a coñezo, pero me soa a “Los pecos”. Tremenda a cultura musical que teño.

02:39, en fin, vou a resolver os meus problemas de próstata, jejeje!!!

04:40, van tres cafés, e dúas cocacolas, non podo durmirme, todo o que teño está a menos dun metro, hai que velar armas. Até me sabe o café. Para despexarme estiven lendo a guía que me proporcionou o INSA, non vai sen tempo! Jejeje!! Parece interesante o sitio. Estou desexando embarcar para durmir. Zzzzzzzzzzzzzzzzz!!!