jueves, 27 de marzo de 2008
COMENTARIOS
A esa persoa:
1.- esto non é un foro no que calqueira pode escribir de maneira inxuriosa, mentireira e con ánimo de facer dano, esto é un blog e o seu fin é distinto.
2.- non teño que solicitar dun/ha anónim@ a aprobación dos meus actos.
3.- a felicidade debe ser un estímulo para que ti a alcances, a envexa maliciosa non é boa.
4.- que ti non alcances os teus obxetivos vitais non nos fai ao resto culpables.
5.- pode ser que ti sexas o exemplo a seguir, pero como non tes suficiente valor para poñer o teu nome debo atopar outr@ mesías.
6.- estou seguro de que coñeces o meu número de teléfono ou o meu mail, por favor faime saber as túas opinións, ou non terás coraxe?
Dado que o motivo do teu comentario é que mo paso ben, ou polo menos o intento poño esta foto para que vexas que sorrir non é tan difícil, e que igual andaba necesitado deso porque hai xente que me amargou demasiado.
PD: aínda que o escribiras en castelán sei que entendes o galego, sei que tipo de conexión usaches, o sistema operativo, o navegador e inclusive a resolución de pantalla, vaia que a próxima vez procura ser un pouco máis hábil, dasme demasiadas pistas.
Ao resto da xente moitos bicos e apertas
miércoles, 26 de marzo de 2008
PASCUA EN BÉZIERS_tu me manques!
Só me pasou en dúas ocasións, pero as dúas coa mesma rapaza. E esa sensación de cateto non ma quitará ninguén. Se mo contara un amigo pensaría que é pouco espabilado. Resumindo son un parvo. Durmín duas noites con ella, eu por enriba e ela por baixo. Aínda que a distancia fora mínima saben como trazar unha coraza impenetrable.
El viernes por la noche dormí en la casa de Pauline después de su fiesta de despedida, ya que debíamos coger el tren temprano. Madrugamos y acabamos de limpiar el piso que deja para hacer unas prácticas en París. Con mucha prisa llegamos al tren por los pelos, nos colamos en primera clase, ya que la 2ª estaba llena, y como no vinieron los revisores, pues fue perfecto. Aproveché las comodidades para trabajar en el ordenador.
En realidad no llegamos a Béziers, si no a Sete, donde había quedado con su tía, su madre y una prima. Iban a comprar ropa a un chalet, algo con una pinta no muy legal. Mientras probaban y revolvían, yo desde el jardín miraba en mar, la bateas de ostras y mejillones, el sol aproximandose a una colina y el arco iris más nítido de mi vida. Con todo el frío que dejaba en Lyon, el sol rondándome la cara era una delicia.
Más tarde nos fuimos a su casa, y allí me quedé solo, mientras se iban a comprar la madre y Pauline, yo recibí a Jaques, el novio de la madre, muy simpático y buena gente.
SETE
Picamos algunos productos típicos de la región y también salchichón de Guijuelo que les regalé, hay cosas que se disfrutan más acompañado que solo. La madre y Jaques salieron, y al poco tiempo mientras me duchaba llegó Aurore, una amiga de Pauline. Nos costó hablar, ya que mi francés es reducido y ella tiene un acento que se me hizo difícil. Salimos de fiesta, primero a un bar, y después a una discoteca (L'usine, antes era una fábrica de gas). Empecé con cerveza y continué con Pastis. El Pastis es una bebida tradicional de la región, tenía un medio pique con Laurant, ya que le dije que sabía como un medicamento (Espidifén, a anís), y que como le echaban agua que eran unas niñas. Para acabar en la discoteque Get 27, una bebida color verde, con sabor a menta, que toman junto agua con gas, y les flipa. La música buena, y el ambiente también, aunque por momentos me sentí un poco solo. Menos mal que recibí un sms de una chica francesa a quien conocí, Cathy, que sólo habla en francés, y un poco de inglés y alemán.
MONTPELLIER
Domingo: visitas.
Estábamos solos en casa, vinieron unos amigos a visitarla. Su corte totalmente distinto al de los amigos de la noche anterior, non eran pijos. Mientras hablaban escuché con mucha atención e hice un video de despedida. A la noche antes de ir a una fiesta de cumpleaños a Montpellier, visitamos la casa de su abuela, que también celebraban el cumpleaños de un amigo. Estaban algunos primos y tios. Pensaban que tenía miedo, porque eran muchos, pero no era así, en la casa de mi abuela de Palas somo muchos más, y uno se acostumbra. Quedamos con un amigo de Pauline, Laurant también, son de los que guardo un mejor recuerdo, con Aurore, porque hicieron el esfuerzo de hablar conmigo, soy consciente de la dificultad.
LUNEL
La fiesta ... pijilla. Tan bien estaban colocados los canapés, que me daba rabia comer. Pero lo pasé bien, cuando nadie hablaba conmigo, o yo no tenia más presas a quién hacerle preguntas chorras, me iba a una esquina, echaba vino blanco en la copay a bailar. Pero el colmo de evitar el aburrimiento fue coger una cámara e ir por ahí haciéndome fotos. No quiero ni pensar al dueño viendo mi cara hahaha!!
NIMES
La vuelta en coche, durmiendo, y antes de entrar en casa unos momentos de reflexión, coger aire y volver a sonreir con el mensaje de Miguel “Qu'est-ce qu'on est? On est galiciens ou quoi?”. Grande.
Tengo ganas de llorar, no sé si será la música, o ir solo en el tren, puede que el sol en la cara, o simplemente que las estaciones me parecen muy tristes.
El lunes fué festivo en Francia. Pauline organizó una comida con sus amigos, hacía mucho tiempo que no los veía, y como se va, pues tiene que aprovechar el tiempo al máximo. Mientras compraba, yo me dediqué al proyecto del satélite. Al final se hizo en casa de una amiga, en una cocina muy acogedora, con chimenea, porque el tiempo no acompañaba para hacerla en la finca del abuelo.
Todo muy bueno, aunque lo mejor la pizza del abuelo y la tarta de manzana de la madre. Mucho vino, pero yo no lo probé, para mi era demasiado y no tengo costumbre de beber. Tengo la impresión de que los franceses comen y beben mucho, pero como me dijo la madre de Pauline, le dedican mucho tiempo, y lo hacen en familia, así que no están gordos. Eran muchos amigos, y hablaban muy rápido, me resultaba difícil entenderlos, todo conversaciones cruzadas. Con quien más charlé fue Aurore, muy agradable. El resto del tiempo escuchando. He aprendido mucho francés, puede que no a hablarlo, pero si a entender. La sobremesa acabó tarde, sobre las 7, con un par de experimentos algo accidentados. Yo les enseñé a hacer una brújula.
TARASCÓN
Vuelta a casa y mucho ordenador. Vi “La vie en rose” en francés, en la cama. Hablé con algunos amigos y también con mis padres, a ellos ahora les cuento cosas que antes no se me ocorrirían, notó que he cambiado.
Hoy martes me levanté temprano, pero con una canción en la cabeza, que mi padre me recordó, “y nos dieron las diez, las once, las doce, la una,...” cuando dice “cuidado chaval que te estás enamo*****”. Hace un sol espléndido. Trabajé en el ordenador mientras Pauline dormía, leí la prensa y escribí una carta al director de El País, porque todavia no me han pagado la beca. Cuando se despertó, desayunamos, nos duchamos, y poco más, unas palabras hasta que su madre llegó y prepararon la comida. Hablamos un poco y salimos para la estación.
La madre me pareció una persona sensacional. Tremendamente hospitalaria, y que me decía “sers-toi” (sírvete).
AVIGNON
Me lo he pasado genial, he aprendido mucho francés. También a conocer a las personas, me incluyo. A pesar de que no todo fue perfecto, quizás porque no existe, volvería a ir con los ojos cerrados. Les estoy enormemente agradecido.
Avignon y sus señoritas. O te gusta o no, porque aspirar a entenderlo es de ilusos, eso sí el cuadro no te deja indiferente. Quizás fué ella la que se cerró, tomó distancias para evitar escuchar algo que puede que podría romper una buena amistad. Quizás fue una buena idea venir, porque ya no es ideal, aunque es lo más cerca que veo alrededor. Quizás por eso estoy un poco triste.
martes, 25 de marzo de 2008
BE....beCAS___BÉZIERS
Disfruto de un beca ERASMUS en el Institut National des Sciences Apliquées (Lyon), por disfrutar se debe entender todo lo académico y personal, y nada en lo económico. Desde mi llegada en septiembre no he recibido ni un céntimo de mi universidad y del estado. He llamado varias veces y enviado correos a mi universidad para saber el problema, pero no supieron decírmelo, solo buenas palabras y un "el mes que viene, fijo". Así hasta ahora. Me resulta muy difícil convencer a mis compañeros en España para que salgan al extranjero. Y ya mejor no mencionar las diferencias económicas y administrativas entre unas universidades y otras. Pueden ser del doble de dinero y les pagan al día. Increíble.
Menos mal que estoy en Béziers con Pauline, y me lo estoy pasando en grande. Aprendiendo mucho francés, y conociendo a mucha gente. Y son este tipo de cosas las que te animan cada día que ves la cuenta en Internet con telas de araña.
domingo, 23 de marzo de 2008
VOILA!!! MA SOEUR!
Cómo va todo? No hace mucho que hemos hablado, pero ya sabes, ni tú ni yo estábamos en condiciones de mantener una conversación de alto rango intelectual. Es semana santa y nos debemos a la cofradía de Dolores, de cabeza claro hahaha!!
Te escribo desde Beziers, al sur de Francia, es el pueblo de Pauline. Pauline me invitó, y la verdad es que me lo estoy pasando de miedo. Mucha fiesta, mucha locura, y buen tiempo.
Su familia es la leche, me siento como en casa, no como el extranjero al que todos observan. Supongo que yo algo ayudaré, jajaja! Les he traído un pequeño detalle por su hospitalidad, y creo que les ha gustado mucho, salchichón de Guijuelo, el último, pero es que a mi comerlo solo...no me hace mucha gracia, lo mejor es compartir, que se disfruta más.
El fin de semana empezó con la fiesta de despedida de ella en Lyon, increíble. Los franceses son un poco raros hahaha! la fiesta era Chic-Choc, es decir, bien vestidos con un detalle chocante. Aquí te mando algunas de las fotos.
Como va a hacer un stage en París, no nos veremos como hasta ahora. Me da pena, los motivos... es mi profesora de francés, así que lo poco que sé es gracias a ella, porque antes tenía una disculpa para salir del INSA, y bajar al centro de Lyon, porque más que clases lo que hacíamos era divertirnos, y sobretodo porque puedo hablar con ella de cualquier cosa. Conocer conocemos a mucha gente, pero amigos, amigos de verdad...
MOITOS BICOS MARÍA
PD: de momento...pero ya te contaré.
sábado, 22 de marzo de 2008
NICE 1
hoy me levanto muy temprano, demasiado temprano según para que cosas. Pero hacerlo para ir de aventura no supono ningún esfuerzo. La adrenalina no me dejó dormir. Recibo la llamada de Miguelete, confirma mi presencia en el viaje al carnaval de Nice. Lo hacemos en grupo, por que solos no tendríamos valor. Y nadie se echará para atrás, porque los pactos no se rompen.
Me acerco a la parada del tranvía. Si no vamos a pagar el tren de Lyon a Nice, menos lo pagaremos en el tran.
7:17 aparecen
El tren sale de Part Dieu a las 7:36, vamos con el tiempo justo!! Salimos del tran y a correr. El tran está a punto de salir y lo cogemos por los pelos.
Estamos un poco , nerviosos por ver como haremos cuando vengan los revisores. Discutimos varias alternativas:
- discutir entre nosotros y pelearnos.
hacernos los tontos (no nos supondrá mucho esfuerzo).
Hacernos los dormidos.
...
Finalmente, a lso 10 minutos de salir pasan los revisores. Juan hace como que no entiende nada, que no sabe francés, es verdad, pero...ticket, se dice en todo el mundo, y billete también!!! les enseña el carnet de estudiante “yo estudiante, yo estudiante”, hahaha!! los revisores definitivamente piensan que no se entera de nada y vienen a por nosotros. €€!!!!! que barbaridad!! Anda pero si estamos en el TGV!!! joder, si es como querer colarse en el AVE! Mecagontó!! Y pagamos, aunque no aceptaban tarjetas. Como no sabíamos las paradas que había, dijimos que íbamos a Marseille, si hubiésemos dicho Valence o Avignon nos habría salido más barato. Entre Valence y Avignon los revisores no pasaron.
Después de pagar, y ya por lo legal no cuesta tanto dormir.Aunque a mi la aventura me va a suponer comer arroz todo un mes, para superar el bache económico.
Y, ya que está pagado, habrá que amortizarlo!!!
9:29 Marseille
Raie, vivante, merlan, beuillaise, turbo,...
Lo mejor de Marseille es ver el mar, el pescado y la tetas de la actriz porno. Para financiar el viaje habíamos pensado pedir dinero como los “rumanos”. Pero aquí ya habían llegado. A diferencia de Lyon, la pobreza en Marseille es evidente.
domingo, 9 de marzo de 2008
OITO__8
viernes, 7 de marzo de 2008
SIRIUS
Os días podemos clasificalos de varias maneiras. Unha sinxela e que me agrada é que poden ser moi malos, malos, normais, bos e moi bos.
A probabilidade de que os días sexan dunha forma ou outra sigue a distribución gaussiana.
É dicir, o habitual e ter días normais, pff, nin ben nin mal, para o que puido ser non foi nada,...Os días malos están en menor cantidade que os bos, ainda que esto depende moitísimo da personalidade de cada un, aínda así desviación é pouca. Os moi malos son quizais os menos habituais, pero os que máis duran na memoria. E por último temos os días moi bos. Estos son os que nos dan un motivo para continuar. Non nos lembramos tanto destes pero un deles vale para superar tres malos.
Á noite saín dar unha voltiña con Guille e Bea, e movendo as cadeiras nun barco sobre o Rhone coñecín a Cathy, non moito a verdade, había pouca luz ;) pero teño o seu teléfono e ...
EDUCACIÓN E CAFÉ
Pola mañá fun á oficina de relacións internacionais, a facer unhas xestións. A señora que traballa alí é simpática, aínda que algo tímida. Como a millor maneira de conseguir as cousas con celeridade é sendo educado, apliqueime no cometido. "Bos días" "Bos días", "Humm!! que ben ule! Café" "Si, haha!", "Quería enviar un fax..." "por suposto", fixen o envío, e saín da oficina, entretívenme lendo propaganda de concertos, e a señora saiu, "queres tomar un café?" "non, moitas grazas, simplemente era que me ulía moi ben", "por favor, se só é un café" "ben, pois si, moitas grazas". Todo en francés, hahaha!! e que xa me vou soltando ...
miércoles, 5 de marzo de 2008
LE MENU DE CE SOIR: RIZ À LA CUBAINE
Vai frío e moito vento. Cando voltaba, facía sol, pero moitos iamos coas caperuchas postas. Fixeime, xa non quedan margaritas, nin as primeiras flores das árbores. Pero me gusta o frío. Déixanos a cara tersa. E ao chegar á habitación sintes que é o teu fogar, e que en poucos sitios se pode estar tan ben. A calefacción funciona todo o día, e se antes de marchar cocinaches algo podemos ter a sorte de ulir comida. Entón pecho os ollos, e paréceme que estivera no umbral da casa (Fene), co meu pai cociñando, esperándome para facerlle de pinche (pelapatacas para que todos nos entendamos) mentras escoitamos as novas na radio.
Menú
Eu estou só, e mentras cociño, desdóbrome e fago de pinche, poño o telexornal de France2 no ordenador e vexo que en España as cousas aínda podían ser peor
-"deter a inmigración que tira os vosos salarios ao chan"
-"redistribuir aos Franceses as axudas sociais despilfarradas en proveito da inmigración"
pode que vos soe a algo...unha pista: debate
martes, 4 de marzo de 2008
AMAGOS
Lo comentamos, la primavera ya había llegado.
Era sin lugar a dudas un amago.
Volveré a guardar la cazadora de primavera. Sacaré la bufanda y el jersey de cuello alto. Compraré clinex y quién sabe si otra vez a usar los calcetines de dos en dos pares.
Se neva, colgaréi a foto.
Acabo de chegar do super. NEVAAAAAAAA!!!!
vai un frío tremendo, as mans case se me conxelan. É noite e neva, paréceme que podo pasar horas mirando como levitan os copos, como se reflicten baixo as farolas. Pode ser que mañá amenza branco. Humm, que gusto! Fareime unha sopa para cear. E ao quente seguirei mirando pola fiestra.
sábado, 1 de marzo de 2008
SOUVENIRS, RÊVES ET PENSÉES
Lo que se supone que es una fiesta, que acaba generalmente con unos vinos compartidos con aquellos vecinos a los que muchas veces no tenemos tiempo de poner al día, fue simplemente esperar media hora en la Poste (oficina de correos). La oficina estaba llena, llena de gente, llena de publicidad (pantalla de televisión incluída) y llena de suciedad en el suelo. Me río de la buena educación.
Eran las cinco de la tarde cuando le di mi sobre a la funcionaria, mis votos. Lamentablemente el voto del exterior sigue pudiendo ser corrompido. Es muy fácil votar, cierto, en eso se mejoró, pero no contaban que en las oficinas de correo de aquí, no te piden el DNI, así que cualquiera podría haber ido en mi lugar. Les da igual. No es su país.
Al salir no podía volver a mi estudio, estaba cansado del ordenador, así que me dirigí a museo de bellas artes. A las 6 cerraba, sólo tuve tiempo de ver el edificio, su jardín.
Calculo que he estado allí casi dos horas. Dudé en comprar alguna película con subtitulos, pero como no quería coger títulos malos simplemente he tomado nota y en internet miraré las críticas, que espero me ayuden a decidir.
En la 2ª planta están los libros. Primero me entretuve leyendo algo de un ensayo del Marqués de Sade sobre la Revolución, despues un poco de historia francesa. Continue con un libro comentado del Manifiesto Comunista:
Tras tanta introspectiva fuí a la sección de comics y me leí uno enterito, todo en francés, y sin diccionario, que no es que no lo necesitara, pero claro, llevarlo daría mucho el cante.
Después compra en el Carrefour y para el INSA, a las 9.
Una tarde muy provechosa, desdeluego.