Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

miércoles, 16 de abril de 2008

POR QUÉ CORREMOS?

PORQUÉ CORREMOS

Amaneció con el suelo mojado, y un frío que sólo la ausencia de aire y los nervios evitaban la congelación. Amaneció con Vangelis, Carros de Fuego. Casi todo había quedado preparado la noche anterior: las camisetas, los pantalones de correr, los calcetines, las pomadas,...la emoción. Corremos por días como este, por despertares como este. Corremos para emocionarnos.


CHAMADAS AO ÁNIMO

Desde París hablé con mis padres y Juan, me animaron mucho. Pero de todos el que más lo hizo, el que me dijo con total seguridad la vas a acabar, y me convenció, fué Chiruco. Es por eso que lo volví a llamar antes de salir, él y Juan corrían en Vigo una media-maratón. Aunque parte del trabajo ya lo había hecho Guille un mes antes con un mail que nunca sabré agradecer en su medida.

También hubo mensajes de mis amig@s, Fer, Ton, ...Cathy Bon courage por ton marathon demain! Peut ètre que tu dors dejá..? J'espère que tu t'amuses bien à Paris. Bisous,... los supportes desplazados (José A., José I., Amador, Paloma, Esperanza, Xiomara, Blanca, Álvaro, Javi) y los que se quedaron en Lyon (José E., Xavi,...)


DE CAMIÑO

La salida estaba prevista para las 8:45, el trayecto en metro llevaba una hora, así que nos levantamos a las 5:30. Despierto o medio despierto, al menos yo, estaba desde las 5:00. El móvil anunció un mensaje: Suerte y Farta me tes! Eres lo mejor, besos (Pauline). Farta me tes! es el otro grito de guerra.

Desayumos en la habitación y nos fuimos los tres y el míster al metro, y allí aparecieron los supporters desplazados, desplazados por que habían reenganchado desde una fiesta directos a la maratón, eso si que tiene mérito. Trayecto simpático, con la nueva aventura amorosa de Amador, un pianista que ronda los 80. En el vagón poco a poco se reconocían a más corredores.

Todo vallado, les Champs Elysées cortados, sólo para nosotros. Pisamos los adoquines, la calle sin tráfico en una ciudad tan bella es todo un homenaje a los deportistas. Subimos la avenida con la mirada fija en el Arc du Triomphe. Al final ante el acoso de los aficionados necesitamos la protección de nuestros guaradaespaldas (José A., Jose I., Javi), el éxito es lo que tiene ;)


PREPARACIÓN E SAÍDA

Fuímos a los vestuarios. Quedamos con la afición a la sombra del Arco del triunfo, pero después de tanta espera para dejar la ropa y con tanta gente fué inutil. Así que nos dirijimos a las jaulas donde se confinaban a los corredores en función del tiempo que harían.

Carros de fuego, los pelos de punta, y un pequeño agradecimiento abrazados antes del pistoletazo:

Esta aventura comenzó hace unos meses, parecía un día muy lejano, pero ha llegado. No sé cuanto tiempo aguantaré, pero será el que más haya disfrutado hasta ahora. Me siento muy orgulloso de haberos convencido para compartir este sueño con vosotros. Estoy seguro que pensáis lo mismo, por lo menos hasta el quilómetro 25, quizás después os acordéis de mi familia. Yo recordaré las vuestras siempre por ser como sois. C'est impossible pas! C'est impossible pas!


CARREIRA. SOÑOS

Cómo explicas los sueños, cómo le cuentas a alguién qué se siente con los pelos de punta, como puedes simplificar en palabras el dolor, la emoción, el agradecimiento, el sacrificio. ¿Cómo se puede hacer?

Sabía que lo pasaría mal, sabía que para acabar tendría que sufrir, sabía todo eso, pero no en qué medida y si sería quien de superarlo. Conocía las variables pero no el resultado.

Km 1, descendemos los Campos Elíseos, la rodilla se hace notar, no llevamos ni 5 minutos y ya tengo molestias. Santi las tiene en el talón, y Miguel va como la seda.

Km 2, soporto bien las molestias, solo queda repetir lo mismo 20 veces más.

La Bastilla, está tomada por el público, buscamos entre ellos a nuestros amigos mientras reducimos la velocidad en el avituallamiento. No los vemos.

Km 10, en todos los avituallamientos tomamos plátanos, naranjas y agua, es fundamental alimentarse bien para no deshidratarse y retardar la aparición de calambres. Miguel dice que tiene hambre. Horror!! No puede ser! En el siguiente cojo comida para los dos, debería de haber desayunado más.

Vamos los tres juntos, hablando, haciendo bromas, su ritmo es mejor que el mío, me esfuerzo por seguirles, pero la única manera es que ellos vayan un poco más lento, lo hacén (fenómenos!).

La media maratón, Miguel pulveriza su marca. La rodilla me duele pero lo voy soportando. Los SMS van llegando a Guille y a mi hermano, marca y posición.

Km 24. Los vemos!! C'est impossible pas!! Corren con nosotros, entran en la carrera, preguntan como estamos, portan carteles con nuestros nombres. La piel de gallina. Nos abrazamos! y nos dejan justo a la entrada del siguiente avituallamiento. ¡Qué emoción! ¡Qué subidón! ¡Gracias!


ATÉ AQUELA ÁRBORE...

Km 27, comienza el calvario. El de verdad. Al lado del Sena, subimos y bajamos túneles. El primero, dolor. La bajada es dura, pero la subida... Es el quilómetro que más recuerdo. Les digo que se vayan, que su ritmo es mejor, que ya llegaré, que la acabo seguro. Estaba seguro, aunque fuese caminando la tenía que acabar, no había hecho 27 km para nada. Me esperan. El dolor se hace insoportable, lloro. Sólo la ilusión me hace seguir. Otro túnel, otro hachazo.

Km 30, me paro a recibir masajes, en Trocadero, mirando la Torre Eiffel, Miguel se queda conmigo, se enfría y después sufre calambres. Santi va bien, nos abrazamos, ya sabemos que la acabaremos, se va. Iniciamos la marcha de nuevo Miguel y yo, nos abrazamos. Sí!!

Los siguientes quilómetros son un verdadero sufrimiento para los dos. Nos paramos varias veces a estirar, a beber con tranquilidad. Intentamos animarnos. Vemos a los supporters, y está claro que nuestras caras no son las de la primera vez. Estamos crevés de verdad. Cae en el desámino, intento que piense en otras cosas, no en el dolor, sé que no es así, pero ... le hablo de lo que comeremos al acabar, unas buenas crepes de nutella!! Hasta aquel árbol caminando y después corriendo. Allez Michel!! Allez Xavier!! Nos animan, es increíble. Gritan nuestros nombres, Hay mucha gente, el final se acerca, Allez, allez!!

Chocamos las manos, tío vamos a acabar, es la ostia, vamos a acabar una maratón!!


SEPARACIÓN, CHEGADA E REENCONTRO

Km 41, ya llego, he corrido tanto, y casi veo el final, solo quedan unos minutos. Lloro, pero no sé porqué. Tengo muchos motivos. Voy a llegar, seré un hijo más de Filípides. Lloro, nunca había sentido tanto dolor, no sé cómo fui capaz de soportalo. Pero llego. Lloro porque un despiste impide que entre con mi amigo, hemos superado lo peor juntos y la gloria nos recibe separados. Llego, lloro, alzo los brazos...todo está borroso. Me seco los ojos y lo veo llegar. Nos abrazamos. Buscamos a Santi y celebramos juntos el milagro.


SUPPORTERS

Nos vestimos y vamos saliendo de la zona de corredores, y cómo no! en un kebab están los supporters con Guille. Nos emocionamos. Gracias, gracias, mil gracias. Estiramos, bebemos, hablamos, y por fin vamos los corredores con Guille a comer al McDonnalds, los otros al hotel a dormir, fué un día muy largo. Una hamburguesa no es lo mejor para un deportista, pero después de haber cuidado la alimentación tanto, después de tanto arroz y pasta, qué ganas de algo de plástico.

Pauline se acerca más tarde, como con nosotros y vé lo mal que estamos, pero también la felicidad. De camino al hotel, las piernas no responden, no puedo doblar las rodillas y tengo agujetas en el brazo, pero sólo de hablar por teléfono al acabar con Chiruco, Juan y mi padre.


AMIZADES

Cuando un amigo te llama o te escribe y está tan feliz como tú por una meta que has logrado, sabes que ese es un amigo para toda la vida, un amigo de verdad. Tengo muchos amigos, no sé si los merezco pero los cuidaré cada día.

lunes, 14 de abril de 2008

OHLALA!!! PARIS

Perdoádeme, esta semana estiven moi liado e por eso non puiden actualizar antes o blog.

OS COMEZOS
Todo empezó cuando éramos pequeños. Nuestro tío Chiruco nos dejaba ir con él a correr. Ya había corrido la maratón de Madrid, ya era un hijo de Filípides. Nos premiaba con un polo de limón por cada tres vueltas al campo de fútbol, y cuando ya no podíamos más nos dejaba en la piscina y se iba a correr en serio. Está claro que con dos niños de 7 años no puedes correr, si no apenas trotar. Lo que nos enseñó fué a disfrutar del deporte, sin importar los resultados, solo el esfuerzo.

CORRENDO XUNTOS
Durante mucho tiempo hicimos deporte, corrimos, jugamos al fútbol y arbitramos,... pero del día más triste surgió un gran sueño. Hará dos años el próximo julio. Kiko murío, su hermano murió, nuestro tío, y reunidos para superar el dolor nos propusimos correr 5 medias maratones al año, Pontevedra, Ferrol, La Latina, ... correr era una buena disculpa para vernos, para descubrir nuevos retos. Y midiendo muy bien los tiempos, en Vigo un día nos sondeó, ... os atrevéis a correr una maratón? Una maratón!! Uff, eso es imposible, es mi sueño de la infancia, pero no creo que nunca sea capaz. 42.195 Km. Pero aunque no la acabes, que sí, vas a disfrutar. Berlín, en octubre, es una ciudad que no conocemos, te apetece?...al final no pude ir, no había vuelos Lyon-Berlín.

NOVOS COMPAÑEIROS
Entre los amigos de Lyon hay tres que corren, dos en clubes de atletismo (Guille y Santi) y otro (Miguel) solo había corrido la Media de Madrid. Solté el cebo y picaron. Santi y Miguel se apuntaron conmigo a correr en París, tenía una espina que debía sacar. Guille nos preparó los planes de entrenamiento.

PARIS
Sonaba muy lejano. Pero los meses fueron pasando y casi sin darnos cuenta estábamos en el tren de camino a la gran cita. Santi, Guille y yo fuimos juntos el mismo día, y Miguel lo hizo con Xío.
París es una ciudad impresionante por su belleza, su tamaño, sus grandes diferencias sociales,...Nos alojamos en un hotel Formule1, al norte, en Saint Dennis. Toda la pomposidad del centro le falta a esta zona. Practicamente los únicos blancos éramos nosotros.
Aprovechamos para hacer turismo, yo con Santi, mucho más relajado, dormíamos mucho y bien y el día era lo suficientemente largo como para ver muchas cosas.


lunes, 7 de abril de 2008

CHOREI, pero REMATEI A MARATHON DE PARIS


Non podedes imaxinar o que chorei, quizáis non foron moitas bágoas, pero chorei. Chorei de dor, o movemento dos xeonllos parecía o choque de dúas pedras, chorei de emoción cando soupen que ía rematala, e chorei por non poder entrar na meta con Miguel, un despiste nos separou no quilómetro 41, foi un erro estúpido pero lamentable.

De momento non vos poño máis que esta foto (celebración do triunfo no McDonnalds), e nos próximos días relatarei a aventura en Paris e na Marathon.

martes, 1 de abril de 2008

22'47''57


Xa queda pouco para a maratón, só un suspiro. Eu tiña moita ilusión en correla, pero a lesión vaime impedir facela enteira. Non sei canto tempo aguantarei. Hoxe fun correr, despois dun mes e medio, e corrín 22 minutos, ao principio sen dolor, aos 10 minutos apareceron as molestias, e cando rematei xa tiña dor, non moita, pero dor ao fin e ao cabo.
Se aguanto 22 minutos o domingo en París, serán aos millores, rodeado de 35000 persoas, con Santi e Miguel, dous bos amigos, con Guille o adestrador, e outros amigos do INSA, que veñen a nos animar, berrando e aplaudindo, cos pelos de punta e lembrándome moito do meu tío Chiruco e sobre todo do meu irmán Juan, e aínda que só sexan 22 minutos desexarei en cada segundo destes que o ano que ven a poidamos correr os tres xuntos, e nesa ocasión si rematala.