Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

lunes, 14 de abril de 2008

OHLALA!!! PARIS

Perdoádeme, esta semana estiven moi liado e por eso non puiden actualizar antes o blog.

OS COMEZOS
Todo empezó cuando éramos pequeños. Nuestro tío Chiruco nos dejaba ir con él a correr. Ya había corrido la maratón de Madrid, ya era un hijo de Filípides. Nos premiaba con un polo de limón por cada tres vueltas al campo de fútbol, y cuando ya no podíamos más nos dejaba en la piscina y se iba a correr en serio. Está claro que con dos niños de 7 años no puedes correr, si no apenas trotar. Lo que nos enseñó fué a disfrutar del deporte, sin importar los resultados, solo el esfuerzo.

CORRENDO XUNTOS
Durante mucho tiempo hicimos deporte, corrimos, jugamos al fútbol y arbitramos,... pero del día más triste surgió un gran sueño. Hará dos años el próximo julio. Kiko murío, su hermano murió, nuestro tío, y reunidos para superar el dolor nos propusimos correr 5 medias maratones al año, Pontevedra, Ferrol, La Latina, ... correr era una buena disculpa para vernos, para descubrir nuevos retos. Y midiendo muy bien los tiempos, en Vigo un día nos sondeó, ... os atrevéis a correr una maratón? Una maratón!! Uff, eso es imposible, es mi sueño de la infancia, pero no creo que nunca sea capaz. 42.195 Km. Pero aunque no la acabes, que sí, vas a disfrutar. Berlín, en octubre, es una ciudad que no conocemos, te apetece?...al final no pude ir, no había vuelos Lyon-Berlín.

NOVOS COMPAÑEIROS
Entre los amigos de Lyon hay tres que corren, dos en clubes de atletismo (Guille y Santi) y otro (Miguel) solo había corrido la Media de Madrid. Solté el cebo y picaron. Santi y Miguel se apuntaron conmigo a correr en París, tenía una espina que debía sacar. Guille nos preparó los planes de entrenamiento.

PARIS
Sonaba muy lejano. Pero los meses fueron pasando y casi sin darnos cuenta estábamos en el tren de camino a la gran cita. Santi, Guille y yo fuimos juntos el mismo día, y Miguel lo hizo con Xío.
París es una ciudad impresionante por su belleza, su tamaño, sus grandes diferencias sociales,...Nos alojamos en un hotel Formule1, al norte, en Saint Dennis. Toda la pomposidad del centro le falta a esta zona. Practicamente los únicos blancos éramos nosotros.
Aprovechamos para hacer turismo, yo con Santi, mucho más relajado, dormíamos mucho y bien y el día era lo suficientemente largo como para ver muchas cosas.


No hay comentarios: