Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

lunes, 7 de abril de 2008

CHOREI, pero REMATEI A MARATHON DE PARIS


Non podedes imaxinar o que chorei, quizáis non foron moitas bágoas, pero chorei. Chorei de dor, o movemento dos xeonllos parecía o choque de dúas pedras, chorei de emoción cando soupen que ía rematala, e chorei por non poder entrar na meta con Miguel, un despiste nos separou no quilómetro 41, foi un erro estúpido pero lamentable.

De momento non vos poño máis que esta foto (celebración do triunfo no McDonnalds), e nos próximos días relatarei a aventura en Paris e na Marathon.

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Ha sido la hostia, enhorabuena!!!
Olé vuestros huevos!

joseangel

Anónimo dijo...

HOLA HERMANITO,
estoy muy orgullosa de ti, es realmente increible en tu situación física correr casi 43 Km. Dentro de unos días ya nos vemos y me lo cuentas todo.
Te quiero mucho.

Anónimo dijo...

Enhorabuena Xabi!!!

Mr.Fer dijo...

No esperaba menos de mi sensei.
Se dice rapido, pero 42 km es muuuuy largo, cuanto merito tiene, te lo mereces.

Cuidate.

Anónimo dijo...

Felicidades Xabi!!
Confiábamos en ti!! A ver si hablamos algún día por el messenger que ya toca.
Parabéns!Congratulations!

Que bestia el Orozco, madre mía!!

Un beso guapo!!

Alberto V.

xabi dijo...

moitas grazas a todos. ha sido increíble.

besos