lunes, 7 de abril de 2008
CHOREI, pero REMATEI A MARATHON DE PARIS
Non podedes imaxinar o que chorei, quizáis non foron moitas bágoas, pero chorei. Chorei de dor, o movemento dos xeonllos parecía o choque de dúas pedras, chorei de emoción cando soupen que ía rematala, e chorei por non poder entrar na meta con Miguel, un despiste nos separou no quilómetro 41, foi un erro estúpido pero lamentable.
De momento non vos poño máis que esta foto (celebración do triunfo no McDonnalds), e nos próximos días relatarei a aventura en Paris e na Marathon.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
6 comentarios:
Ha sido la hostia, enhorabuena!!!
Olé vuestros huevos!
joseangel
HOLA HERMANITO,
estoy muy orgullosa de ti, es realmente increible en tu situación física correr casi 43 Km. Dentro de unos días ya nos vemos y me lo cuentas todo.
Te quiero mucho.
Enhorabuena Xabi!!!
No esperaba menos de mi sensei.
Se dice rapido, pero 42 km es muuuuy largo, cuanto merito tiene, te lo mereces.
Cuidate.
Felicidades Xabi!!
Confiábamos en ti!! A ver si hablamos algún día por el messenger que ya toca.
Parabéns!Congratulations!
Que bestia el Orozco, madre mía!!
Un beso guapo!!
Alberto V.
moitas grazas a todos. ha sido increíble.
besos
Publicar un comentario