Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

jueves, 27 de marzo de 2008

COMENTARIOS

Hoxe levanteime lendo un comentario neste blog dun/ha anónim@, eu teño as miñas sospeitas de quen o escribiu, pero como non ten o valor para dar a cara pois prefiro aplicar o principio "todos somos inocentes até que se demostre o contrario".

A esa persoa:

1.- esto non é un foro no que calqueira pode escribir de maneira inxuriosa, mentireira e con ánimo de facer dano, esto é un blog e o seu fin é distinto.
2.- non teño que solicitar dun/ha anónim@ a aprobación dos meus actos.
3.- a felicidade debe ser un estímulo para que ti a alcances, a envexa maliciosa non é boa.
4.- que ti non alcances os teus obxetivos vitais non nos fai ao resto culpables.
5.- pode ser que ti sexas o exemplo a seguir, pero como non tes suficiente valor para poñer o teu nome debo atopar outr@ mesías.
6.- estou seguro de que coñeces o meu número de teléfono ou o meu mail, por favor faime saber as túas opinións, ou non terás coraxe?

Dado que o motivo do teu comentario é que mo paso ben, ou polo menos o intento poño esta foto para que vexas que sorrir non é tan difícil, e que igual andaba necesitado deso porque hai xente que me amargou demasiado.



PD: aínda que o escribiras en castelán sei que entendes o galego, sei que tipo de conexión usaches, o sistema operativo, o navegador e inclusive a resolución de pantalla, vaia que a próxima vez procura ser un pouco máis hábil, dasme demasiadas pistas.

Ao resto da xente moitos bicos e apertas

7 comentarios:

Anónimo dijo...

Pffff como esta el tema... bueno pues a riesgo de que me censuren el comentario, una pregunta: ¿cambiaste la camiseta desde que llegaste a Francia o es la que te pones para las fotos?

xabi dijo...

si, cambio de camisola, pero é a que máis me gusta para saír.
moitas apertas

Mr.Fer dijo...

Vaya, no me he enterado de la pelicula, esto no sera una tactica publicitaria? (ya sabes que la polemica vende). Que me he repasado las ultimas entradas y no he visto nigun comentario anonimo.

En cualquier caso, ya sabes, xbvi, mandanos el nombre y haremos que parezca un accidente.

Un abrazo.

Mr.Fer dijo...

Eh, que es esto?, yo escribiendo y no me aparecia el comentario (borra lo de prueba que fue por esto) y me acabo de fijar que ahora los comentarios necesitan aprobacion !!!!!!

Esto es peor que china, hay censura en este blog.

xabi dijo...

Lamentablemente non é unha práctica publicitaria, e de verdade que sinto que leades estas cousas, porque aínda que hai momentos non tan ledos na distancia, procuro só poñer os que si o son.
Teño moitas ganas de vervos, e botar unha pachanga.

Moitas apertas

Anónimo dijo...

eso eso pachanga pachanga, te voy a coser a caños, a bajar balones desde el cielo y fallar sólo contra el portero!!!
Abrazos javier, tqm

Anónimo dijo...

hay gente que hace oposiciones para ser infeliz...qué pena!
en cambio tu y yo preferimos hacerlas para poder ser felices y disfrutar del camino de la vida.
Te quiero hermanito.