Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

domingo, 17 de febrero de 2008

PERSEUS

Es el nombre de dos cosas. Una constelación y un proyecto.

En la mitología griega era un semidios hijo de Zeus y la mortal Dánae. Una de sus más conocidas hazañas fue dar muerte a la gogorna Medusa, quién convertía en piedra a quien le mirase directamente a los ojos. Utilizando el escudo de bronce de Atenea como espejo, partió la cabeza de Medusa e hizo brotar su sangre de la que nació el caballo alado Pegaso.

Perseo se enamoró de Andrómeda (hija de Casiopea y Cefeo, reyes de Etiopía). Su madre era un poco vanidosa y un día dijo que era más bella que las hijas de Nereo (las Nereidas), entonces Poseidón (el rey de los mares) se enfadó y mandó al monstruo marino Cetus (la ballena) a destruir el reino de Etiopía. Los reyes consultaron con el oráculo de Ammón lo que podían hacer y éste les aconsejó que encadenasen a su hija Andrómeda a una roca para que su muerte apaciguara a Poseidón. Pero Perseo, vino en su rescate montado sobre el caballo alado Pegaso. Para vencer al monstruo usó la cabeza cortada de la medusa Gorgona, que convertía en piedra a quien miraba. Así la ballena se convirtió en piedra y Perseo pudo rescatar a Andrómeda.
El valor de Perseo, y su amor por Andrómena cautivó a los dioses y los convirtieron en constelaciones para que estuviesen juntos toda la eternidad.




PERSEUS también es Projet Etudiant de Recherche Spatiale Européen Universitaire et Scientifique, un proyecto lanzado por en CNES , Centro National d'Etudes Spatiales, en el que el INSA participa. Y yo como alumno de Project Collectif también, nuestra misión es poner en órbita un satélite de 50 kg, a 20 km, todo un reto!!

En la presentación del proyecto vinieron tres mienbros del CNES, y a lo largo de 4 horas estuvieron explicándonos en que consistía y que tipo de restricciones deberiamos tener en cuenta. Nosotros nos encargaremos de la mecánica, y ya ahora parece que tiene más sentido todo lo que hemos estudiado, si somos capaces de poner algo en el cielo, qué metas no podremos alcanzar?!!

Esta claro que siento envidia del sistema universitario francés en este aspecto, implican al alumnado y lo motivan de una manera extraordinaria, en España esto no sucede. Una pena

No hay comentarios: