Le Petit Prince

Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?

A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.

martes, 26 de febrero de 2008

MON FRÈRE, MON JUMEAU

Tengo un hermano. Es mi gemelo. Hay gente que dice que soy yo el gemelo de él. Pero eso no nos importa. Cuando has vivido toda tu vida junto a la misma persona, los primeros minutos no cuentan, porque son precisamente de los que no nos acordamos.

Hecho de menos a mis padres y a mi hermana, pero a él... no sé, es diferente. Es parte de ti. Es con quien compartes tus primeros secretos, tus risas. Es con quien te peleas casi siempre, porque uno lucha contra si mismo. Te peleas pero no quieres hacerle daño, porque te lo haces también a ti.

Somos muy distintos, aunque las apariencias engañen. A veces creo que somos como una persona, nos complementamos. Somos como una persona, pero juntos somos más que dos. Nos multiplicamos, multiplicamos las sensaciones.

Quien no tenga un gemelo no sabe lo bueno o lo duro que es. Todo se lleva al límite.

Él comete muchos errores, como yo, bueno, yo unos pocos más. Pero lo quiero y lo admiro. En realidad lo hecho mucho en falta, me gustaría que viniese a verme. No sé si podrá. De momento me conformo con hablar cuando podemos, y leer las crónicas de las carreras a las que va. Ésta la copio de otro blog:

PADRÓN


Esto de las carreras no es la lucha de unos bravos contra otros, es más que la lucha del hombre contra sus límites... Con ellos, detrás de ellos, apoyándoles con toda la fuerza sentimental de la tierra, pelea bravamente el alma de cada raza.


Pancho, a un metro de la línea de meta, perdió un segundo fatal, el que delimita la asfixia. La angustia se extiende como una ola por todo el público.¿ No habeis observado el mismo efecto en las despedidas de los entierros, cuando las filas de acompañantes se van descubriendo sucesivamente? Así anteayer. Un corredor en una esquina, gimió:¡ Qué lástima! y la voz como una ola, se fue repitiendo, cada vez más leve, a lo largo del mar rumoroso de cabezas:

-
¡ Qué lástima!
-¡ Qué lástima!
-¡ Qué lástima!

Padrón tiene en sus senderos la fuerte arrogancia d
e un gladiador. Toda la carrera fue eso; agilidad, destreza, gallardía, tipo...Lo mismo que los atletas antiguos, la afición nos hubiera coronado, a todos, de mirtos al final de la liz viril. Pero como los tiempos son otros, la afición, al concluir la carrera, se limito a probar la resistencia del cuello colgándose de los finos vencedores, y a propinarles, en el paroxismo del entusiasmo, unas formidables palmadas en la espalda, como a los niños cuando se atragantan.

El resto, como hombres recios, duros y rápidos,
nos batimos en duelo contra nuestros límites, en una sofocante carrera, sin más estrategia que no permitir a los pulmones mayor descanso que unos asfixiados jadeos, nos enfrentamos a una disputa rápida, con la mirada limpia y enfrentada, corrimos como debíamos, sin mirar hacia atrás, siguiendo el sendero, los pasos de filipides,...nuestra propia angustia, vencernos una vez más...

...como gladiadores que somos, sabemos que el león no está muerto hasta que derrama su última gota de sangre, el nuestro morirá en el arenal de Bayona. Lo sabemos.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

cabrón, no me hagas llorar!!!

xabi dijo...

X..D

xabi dijo...

a cuestión é cando vas vir?? prometo que imos a esquiar e paso todo o día contigo

Anónimo dijo...

Très jolie, tu l'as ecrit avec ton coeur et plus même avec beaucoup de poesie.V e A

xabi dijo...

merci beaucoup