Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Lembras cando de pequenos pensabamos que era unha casa no medio do mar?
A pesares da auga xeada non tiñamos forza para regresar á lancha, o mundo que nos esperaba entre as rochas e as algas era tan marabilloso que o frío non supoñía un problema. Cánto recordo os últimos baños ao anoitecer, semellaban ser unha maneira de olvidar os momentos tristes que tivemos este verán. Cando estás no medio da ría, o sol se escorrega no horizonte e Venus lle fai as beiras á lúa, daste contas que non hai problema sen solución. E que o que non ten solución non é un problema, é pasado.
4 comentarios:
la leche, pedazo frikissssss
A Fer no se, pero a mi me encanta, tres líneas con una claridad conceptual abrumante, c-u-i-d-a-t-e
esto cada vez es más telenovelavenezola, si quereis quedamos el viernes para llorar,...es que ya no quedan hombres???por dios!!!
;)
Jejejeje, si señor ahi esta tu contribuacion a la "sociedad de la informacion".
Que conste que si podeis escribir un posts en este blog sin censura es gracia a mi y mi lucha por la libertad de expresion, me debeis una.
Publicar un comentario